δ’ ἦρξεν ὁ Θέρσανδρος· ὁ δὲ Ἄδραστος ἀπολέσας τὸν υἱόν του Αἰγιαλέα, ἀπέθανεν ἐκ θλίψεως ὅτε ἔφθασεν εἰς Μέγαρα, ὅπου, ὡς καὶ ἐν Σικυῶνι καὶ ἐν Ἀθήναις, ἐλατρεύετο ὡς ἤρως (Ἀπολλόδ. Γ, 7, 2—4).—3) Υἱὸς Γορδίου, τοῦ βασιλέως τῆς Φρυγίας. Φονεύσας ἀκουσίως τὸν ἀδελφόν του, προσέφυγεν εἰς τὸν βασιλέα τῆς Λυδίας Κροῖσον· ἀλλὰ καὶ τούτου τὸν υἱὸν, τὸν ἴδιον αὑτοῦ φίλον Ἄτυν ἐφόνευσεν ἐπίσης ἀκουσίως εἰς θήραν, δι’ ὃ καὶ ἐπὶ τοῦ τάφου αὐτοῦ ηὐτοκτόνησεν (Ἡρδ. Α, 34—45).
Ἀδρία, 1) πόλις Τουσκικὴ ὑπὲρ τὰς ἐκβολὰς τοῦ Λάδου, κέντρον ἐμπορίου, εἶτα δεχθεῖσα κορινθιακὴν ἀποικίαν. Ταύτης ἐπώνυμος ἦν ὁ Ἀδρίας, ἢ Ἀδριατικὴ θάλασσα (Liv. V, 33. — Or. od. I, 33, 15. III, 3, 5.—Ἡροδ. Δ, 33. Ε, 9), ἡ μεταξύ Ἰταλίας καὶ Ἰλλυρίας, μέχρι Δυρραχίου καὶ Βρεντισίου.—2) Πόλις ἰταλικὴ ἐξ ἧς κατήγοντο οἱ προπάτορες τοῦ Ἀδριανοῦ.
Ἀδριανούπολις, πόλις ἐν Θρᾴκῃ παρὰ τὸν Ἕβρον, ὑπὸ τοῦ Ἀδριανοῦ κτισθεῖσα, καὶ ἰδίως ἐν τῷ Μεσαίωνι ἐπίσημος γενομένη. Καὶ ἄλλαι δὲ πόλεις ὑπ’ αὐτοῦ κτισθεῖσαι, ἧττον δὲ γνωσταὶ, ὡς μία ἐν Φρυγίᾳ, ἄλλη ἐν τῇ Κυρηναϊκῇ, προσέτι δὲ καὶ μέρος τῶν Ἀθηνῶν, ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ αὐτοκράτορος κοσμηθὲν, ἔφερον τὸ αὐτὸ ὄνομα.
Ἀδριανὸς (Π. Αἴλιος), συγγενὴς τοῦ Τραιανοῦ, ὑπ’ αὐτοῦ ἀνατραφεὶς καὶ νυμφευθεὶς τὴν αὐτοῦ συγγενῆ Σαβίναν, τὸν διεδέχθη ἐπὶ τοῦ θρόνου (117 μ. Χ.) δυνάμει παραπεποιημένης διαθήκης, καὶ ἐκυβέρνησε μετὰ σπανίας φρονήσεως, τῆς εἰρήνης και τῆς ευημερίας τῶν λαῶν πανταχοῦ προστάτης δεικνύμενος. Πρὸ πάντων δ’ ἠγάπα καὶ εὐηργέτει τούς Ἕλληνας, ὧν ἐγνώριζε καὶ ἐξετίμα τὴν φιλολογίαν, καὶ τὰς Ἀθήνας κατεκόσμησε διὰ πλείστων χρησίμων καὶ πλουσιωτάτων οἰκοδομῶν, ἐν αἷς καὶ ἡ παρὰ τὸ Ὀλυμπιεῖον Πύλη, ἡ φέρουσα ἐν ἐπιγραφῇ τὸ ὅνομα του. Κατέβαλε δὲ στάσιν τῶν Ἰουδαίων, ἣν εἰχεν ἐξεγείρει διατάξας τὴν οἰκοδομὴν ναοῦ τοῦ Διὸς ἀντὶ τοῦ ἀρχαίου τοῦ Σολομῶντος· καὶ ἀπέθανε τὸ 138.
Ἀδρύμης, Ἀδρούμητος ἢ Ἀδρυμητὸς, πόλις φοινικικὴ, ἣτις ἐλέγετο ἀρχαιοτέρα τῆς Καρχηδόνος, ἔχουσα ἄριστον λιμένα, τὸν Κόθωνα.
Ἀδύλειον, ἴδ. Βοιωτία.
Ἀδύνατοι, ἐν Ἀθήναις ἐλέγοντο οἱ ἐκ σωματικῆς ἢ ἄλλης αδυναμίας μὴ δυνάμενοι νἀ πορίζωνται τὰ πρὸς τὸ ζῆν, καὶ διὰ τοῦτο ὑπὸ τοῦ δήμου ὑποστηριζόμενοι. Μετὰ τὸν Πελοποννησιακὸν πόλεμον, ὅτε ηὔξησεν ἡ πτωχεία, εἰς ἓκαστον ὅστις, πρὸ τῆς Βουλῆς τῶν Φ’ ἀπεδείκνυεν ὅτι δὲν εἶχε περιουσίαν ἀνωτέραν τῶν τριῶν μνῶν (366 δρ.) ἐχορηγεῖτο βοήθημα 1, ἢ, εἰς ἄλλας ἐποχὰς, 2 ὀβολῶν καθ’ ημέραν. Ἀπενέμοντο δ’αἱ βοήθειαι αὔται κατὰ πρυτανείας (Λυσ. ὑπὲρ τοῦ Ἀδυνάτ.—Ἡσύχ. σχολ. αὐτ.—Ἀρποκρ. Σουίδ. ἐν φ.—Αἰσχ. κ. Τιμάρχ. 21). Διὰ δὲ τούς ἐν πολέμῳ παθόντας ὁ Πεισίστρατος λέγεται πρῶτος νομοθετήσας νὰ τρέφωνται ὑπὸ τῆς πόλεως (Πλούτ. Σόλ. ΛΑ.—Αἰσχ. αὐτ. 738 R.).
Ἄδυτον, μέρος τῶν ἀρχαιοτάτων ναῶν, ἀπρόσιτον εἰς πάντα ἄλλον ἢ τούς ἱερεῖς (Ὁμ.Ἰλ.Ε, 426), καὶ τοὺς ὑφ’ ὧν οἱ χρησμοὶ ἐδίδοντο (Virg. Æn. ΙΙ, 115. 296. VI, 98).
Ἄδωνις, λέγεται διαφόρων γονέων, ὑπὸ τῶν μὲν τοῦ Φοίνικος καὶ τῆς Ἀλφησιβοίας, θυγατρὸς τοῦ ’Αγήνορος, ὑπὸ τῶν δὲ τοῦ Κινύρου, βασιλέως τῆς ἐν Κύπρῳ πόλεως Πάφου, καὶ τῆς Μεθάρμης, καὶ ὑπ’ ἄλλων τοῦ Ἀσσυρίου βασιλέως Θείαντος καὶ τῆς εἰς μύρτον μεταμορφωθείσης θυγατρὸς
