Ψυχή δραπέτις

←Παράκλησις πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ φίλου μου Ἠλία Τανταλίδου στερηθέντος τὴν ὄρασιν

Ἡ Βάρβιτος
Συγγραφέας: Ιωάννης Καρασούτσας
Ψυχὴ δραπέτις

ΨΥΧΗ ΔΡΑΠΕΤΙΣ

Εἰς ἕνα ἀπὸ τῆς Ἐδὲμ τοὺς χλοεροὺς λειμῶνας,
Ἐκάθισαν δύω ψυχαὶ παρθένων κατὰ μόνας,
Ὁμήλικες, ὁμόφρονες, καὶ ὅμοιαι τὰ κάλλη·
Αὐτὰ ἡ μία ἔλεγε, καὶ ἤκουεν ἡ ἄλλη.

Ἐπῆγα εἰς τὴν πατρικὴν οἰκίαν μου, ἐπῆγα·
Ὡς νὰ κατῴκουν πνεύματα ἐντὸς τὸ πᾶν ἐσίγα.
Ἡ αὖρα μόνον, ἡ ψυχρὰ τοῦ φθινοπώρου αὖρα
Ἐσάρονε τὰ δώματα τὰ ἔρημα καὶ μαῦρα.
Οἱ πλάτανοι τῆς σκυθρωπῆς αὐλῆς ἐφυλλοῤῥόουν·
Τὰ φύλλα κυλινδούμενα ἐπὶ τῆς γῆς ἐθρόουν·
Καὶ ἡ θρηνώδης ἔῤῥεεν ἐν μέσῳ κολυμβήθρα,
Καὶ οἱ ἰχθύες ἔπαιζον εἰς τ’ ἀργυρᾶ της ῥεῖθρα.
Τὸ ὕδωρ δὲ ἀναπηδῶν μὲ συριγμὸν καὶ ῥοῖζον,
Καὶ ῥεύματα τοξοειδῆ κρυστάλλου σχηματίζον,
Ἐκαμπυλοῦτ’ ὡς ἡ χρυσῆ τῶν Ἀρχαγγέλων πτέρυξ,
Κ’ ἐσκόρπιζεν ἀδάμαντας καὶ μαργαρίτας πέριξ.
Ποσάκις εἰς τὸ χεῖλός της ἐκάθισα παιδίον,
Καὶ τὴν μορφήν μου ἔβλεπα ἐντός της κ’ ἐμειδίων,
Ἢ ἔβλεπα τὴν ἴριδα τῶν πιπτουσῶν σταγόνων,
Καὶ μάταιον κατέβαλλα νὰ τὴν συλλάβω πόνον!
Ποσάκις μετὰ κάματον καὶ παιδιώδη μόχθον
Ἀπεκοιμήθην ἥσυχα εἰς τὸν γλυκύν της ῥόχθον,

Καὶ πάλιν εἰς τοὺς ὕπνους μου παρίσταντο ἐκ νέου
Οἱ γέλωτες, καὶ ἡ φαιδρὰ εἰκὼν τοῦ ὑμεναίου,
Καθ’ ἣν κοράσια πολλὰ μὲ ἄνθη ἐστεμμένα
Μ’ ἐνυμφοστόλουν, καὶ λαμπρὸν ἐκρότουν τὸν Ὑμένα!

Ἐκεῖ ἐνῷ τὸ πνεῦμά μου ὠνειροπόλει ταῦτα,
Οἰκτρὰ φωνή τις ἔλεγεν εἰς τὴν ὁδὸν τοιαῦτα·
«Χριστιανοὶ, τὸν ἄθλιον ἐπαίτην ἐλεεῖτε·
«Εἶμαι τυφλὸς καὶ ἀσθενὴς καὶ γέρων· λυπηθῆτε!»
Τοὺς λόγους του συνώδευε μὲ βακτηρίας κρότον,
Καὶ ὑπὲρ ζώντων ηὔχετο καὶ ὑπὲρ τεθνεώτων.
Λοιπὸν ὁ γέρων ὁ τυφλὸς αὐτὸς καὶ κακοδαίμων,
Ὁ θνήσκων ὑπὸ τοῦ λιμοῦ, ὑπὸ τοῦ ψύχους τρέμων,
Πολλάκις ὑπὸ τῆς ἐμῆς χειρὸς εὐηργετήθη·
Εὐδαιμονίαν καὶ μακρὰς ἡμέρας μὲ ηὐχήθη.
Ὅμως ἡ γῆ κατέφαγε τὸ ἰδικόν μου σῶμα,
Καὶ οὗτος περιφέρεται εἰς τὴν ζωὴν ἀκόμα!

Ἀλλ’ ὅτε πλέον ἔμελλε νὰ δύσῃ ἡ ἡμέρα,
Ὡς τρέχει ἐλαφρὰ πτηνοῦ σκιὰ εἰς τὸν ἀέρα,
Μὲ πόθον περιέτρεχα τὰ μέρη ὅλα ὅσα
Ἠγάπησα κατὰ πολὺ, ἢ ἐπεσκέφθην ζῶσα·
Τὸν τόπον ὅπου ἔπαιζα μὲ τὰς συνήλικάς μου,
Τὸ μέρος ὅπου ἔθετα τὰς παιδικὰς στολάς μου,
Τὸ ἄλσος ὅπου μεταξὺ ἐνέδρευα τῶν κλάδων,
Καὶ ἠκροώμην τὸ πτηνὸν τὸ πρὸς ἑσπέραν ᾄδον.
Τὰ δένδρα ὅσα ἄφησα τὸ ἔαρ ἀνθισμένα,

Ἔκειντο τώρα ὡς ἐμὲ νεκρὰ καὶ μαραμμένα,
Ἀλλὰ μὲ τὴν διαφορὰν ὅτι αὐτὰ καὶ ἄλλην
Νέαν προσμένουν ἄνοιξιν διὰ ν’ ἀνθήσουν πάλιν,
Ἡ δὲ νεότης ἡ ἐμὴ καθάπαξ ἐμαράνθη,
Οὐδ’ ἔχει πλέον ἄνοιξιν, οὐδὲ ἐλπίζει ἄνθη.

Καὶ εἰς τὸ ἄλσος ἔκειτο ἰτέα μὲ ἀφθόνους,
Μὲ λελυμένους καὶ χυτοὺς ἕως ἐδάφους κλώνους,
Ὡς κόμη γυναικὸς καλῆς ἀφθόνως κεχυμένη,
Καὶ ἥτις μέχρι τῶν λευκῶν ποδῶν της καταβαίνει.
Λοιπὸν τὸ παραπέτασμα ἀὴρ γλυκύς τις πνέων
Διήνοιγε τὸ χλοερὸν αὐτὸ καὶ καταῤῥέον,
Καὶ διὰ μέσου, ὢ στιγμὴ μελαγχολικωτάτη!
Ἡ μήτηρ μου ἐφαίνετο, ἡ μήτηρ ἡ φιλτάτη.
Ἦτον ὠχρὰ, ἦτον νεκρὰ ἡ νέα παρειά της,
Τὸ δάκρυ ἔπιπτε βροχὴ ἀπὸ τὰ βλέφαρά της,
Καὶ στεναγμοὶ διέσχιζον τὰ τρυφερά της χείλη
Συχνοὶ καὶ ἀδιάλειπτοι σχεδὸν ὡς νὰ ὡμίλει.
Πλησίον της κατέκειτο ἐπὶ λευκοῦ μαρμάρου,
Λευκὸν ἐπίσης καὶ αὐτὸ ὡς ἄγαλμα τῆς Πάρου,
Τὸ βρέφος της τὸ τριετὲς, ἡ νέα ἀδελφή μου,
Τὸ τάλαν μετὰ σχήματος τὴν ἔβλεπε πενθίμου,
Καὶ, παῦσε πλέον, ἔλεγε, μὴ κλαίῃς, μήτηρ, ἔλα!
Καὶ ὁ γλυκύς του ὀφθαλμὸς ἐδάκρυε κ’ ἐγέλα.

Ἀλλ’ ὡς ἡ τοῦ ἀδελφικοῦ προσώπου ὁμοιότης,
Τὸ βλέμμα, τὸ μειδίαμα, ἡ τῆς σαρκὸς λευκότης

Νὰ τῆς ἐνθύμισαν ἐμοῦ καὶ πάλιν τὴν εἰκόνα,
Ὁμοία μὲ τὴν ὀρφανὴν τῶν τέκνων της τρυγόνα,
Τὸ ἄλσος ἔπλησε φωνῶν καὶ στεναγμῶν ὀξέων
Ἀνακωκύσασα λιγὺ παράπονον καὶ νέον.
Ὢ φθόγγοι μητρικῆς στοργῆς! ὢ τρυφεραὶ ἐκφράσεις!
Ὢ τόνοι! ὢ διακοπαὶ γλυκεῖαι! ὢ ἐκστάσεις!
Ἡ τάλαινα ἠθέλησα τὴν σιωπὴν νὰ λύσω,
Μ’ ἓν φίλημα θυγατρικὸν νὰ τὴν παρηγορήσω.
Τὸ φίλημα τὸ ἔδωσα, ἀλλὰ δὲν τὸ ᾐσθάνθη·
Ὁ λόγος ὡς εἰς τὸ κενὸν ἐσβέσθη, ἐμαράνθη.
Τότε εἰς ἄλγος ἐμαυτὴν ᾐσθάνθην λυομένην,
Καὶ ὅλην μου τὴν ὕπαρξιν ἐκ βάθρων σειομένην.
Τὸ πνεῦμά μου διαμιᾶς εἰς ζόφον ἐβυθίσθη·
Ὁ κόσμος πέριξ δὶς καὶ τρὶς περιεστροβιλίσθη.
Μ’ ἐφάνη πῶς εἰς ἄβυσσον μεγάλην ἐφερόμην·
Δὲν ἔβλεπα, δὲν ἤκουα, καὶ κατεκρημνιζόμην.
Αἱ νοεραὶ δυνάμεις μου ἐξέλιπον· κατεῖχον
Τὸ ὅριον τὸ μεταξὺ ἐμψύχων καὶ ἀψύχων.
Ἀλλ’ ὅτε ἀπὸ τὴν φρικτὴν συνῆλθον ταύτην μέθην,
Δὲν ἴδον πλέον γῆν· ἐντὸς τῶν οὐρανῶν εὑρέθην.
Τὰ πρόσωπα τῶν Χερουβὶμ τριγύρω διεγέλων,
Καὶ τοὺς δικαίους ἔτερπον οἱ ὕμνοι τῶν Ἀγγέλων.