Εις την Ενετίαν του 1848

Ἡ Βάρβιτος
Συγγραφέας: Ιωάννης Καρασούτσας
Εἰς τὴν Ἑνετίαν τοῦ 1848

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΕΤΙΑΝ ΤΟΥ 1848.

Ἀπὸ τὰ ὕδατα τοῦ Ἀδρία
Φωνὴ ἠγέρθη ὡς θρηνῳδία
Ψυχῆς, τὸν κόσμον ἥτις ἐπόθει
Αὐτὸν κ’ ὁ κόσμος τῇ ἀπεδόθη.
Ἀλλ’ ὡς τὸν εἶδε κ’ ἔψαυσε, μένει
Ἄγνωστος, φεῦ! καὶ πρὸς πάντας ξένη.
Πρὸς τοὺς οἰκείους τὰς χεῖρας τείνει,
«Ἰδού! ἰδέτε με· εἶμ’ ἐκείνη.»
—Τῆς Μεσογείου ἡ ὑμνουμένη
Πάλαι βασίλισσα ἐπῃρμένη,
Τὶ μετὰ ζώντων, ὦ Ἑνετία,
Ζητεῖς; τί θέλεις; ἡ Ἱστορία
Καλῶς τὸν τάφον σου εἶχε κλείσει,
Καλῶς ἡ Ποίησις σὲ θρηνήσει,
Ἡ θρηνῳδὸς τῶν μεγάλων αὕτη
Λαῶν καὶ πόλεων· καὶ τοιαύτη
Ὑπῆρξας βέβαια χωρὶς φθόνον,
Τῆς εἱμαρμένης σου εἰς τὸν χρόνον.
Εἰς τοῦ Ἁγίου Μάρκου τὰς πλήρεις
Ἀνδρῶν καὶ ὅπλων ὅταν τριήρεις
Τῆς Μεσογείου ἕκαστον κῦμα
Ἔχυνε φλοῖσβον ὡς τραυλὸν ῥῆμα,
Καὶ τοὺς ἀνέμους της εἶχες ὅλους
Εὐπειθεῖς δούλους καὶ πομποστόλους.

Καὶ αἱ ἀκταί της, νεώριά σου
Μακρὰ, ἐβόων τὸ ὄνομά σου.
Ὅταν, ὦ πόλις, τοῦ μεσαιῶνος
Σπάρτη καὶ Σύβαρις ταὐτοχρόνως,
Ἔδρεψας μέχρι κόρου κ’ ἐχάρης
Καὶ ὅσας δίδει τέρψεις ὁ Ἄρης,
Κ’ ὅσας ἡ ἄνασσα Κύπρις δίδει.
Σκιὰ εὐδαίμων! τί ζήτεῖς ἤδη;
Τί τὰ μυστήρι’ ἀναμοχλεύεις
Τῆς Μοίρας; ἤσουν, κ’ ἰδοὺ διέβης!
Ἂν εἰς τοὺς τάφους τῶν Βυζαντίων
Αὐτοκρατόρων, τὰ σκότη λύων,
Κατέλθῃ Ἄγγελος μὲ λαμπάδα,
Κ’ εἰπῇ, Ἀνάστητε! τὴν Ἑλλάδα
Ὅμως, τὸ μέγα, κάλλιστον σῶμα
Αὐτῆς, ὁ Τοῦρκος ἔχει ἀκόμα,
Ἀκόμα! θέλουν κράξει, καὶ ὅσον
Ἦσαν, θὰ πέσουν νεκροὶ δὶς τόσον!
Τοῦ παρελθόντος καὶ σὺ γλυκεῖα
Ὀμφὴ καὶ ὄνειρον Ἑνετία,
Εἰς τὰ νεκρά σου ὤ! ἄφες μέλη
Ἡ ὑπναλέα νὰ ἐπιτέλλῃ
Τῶν Ἠλυσίων αὕτη γαλήνη
Ἥτις τὸ κάλλος ἐπικαλλύνει.
Μὴ εἰς τὸν βίον ἀνεγερθεῖσα,
Εἰς κόνιν λάθῃς αἴφνης λυθεῖσα,
Μὲ τὰ κυκλοῦντά σε πέριξ ὅλα

Σκῆπτρα καὶ στέμματ’ ἀκτινοβόλα,
Καὶ τ’ ὄναρ δείξῃς τῆς φαντασίας
Κρεῖσσον πολλάκις τῆς ἀληθείας!—

Αὐτὰ σὲ λέγουν αὐτὰ, ὦ πόλις
Κλεινὴ, οἱ ἄφρονες τῆς γῆς ὅλης.
Ἀλλ’ ἡ Ἑλλὰς μὲ φωνὴν μεγάλην,
Ἰδὲ ἐμὲ, καὶ ἀνάστα πάλιν!
Σὲ κράζει· ζῶσα ἡ Σπάρτη εἶναι,
Καὶ σὲ ἀσπάζονται αἱ Ἀθῆναι.
Κ’ ἡ δούλη ἔτι αὕτη ἐν τάχει
Ἀποσοβοῦσα λύπας καὶ ἄχη,
Μετὰ πρωτίστων ὁμοία κ’ ἴση
Ἐθνῶν ὡς πρῴην θὰ συγκαθήσῃ.
Καὶ τὴν φωνήν της ἤδη ὑψόνει·
Χαῖρε, σὲ λέγει, καὶ εὐδαιμόνει,
Εἴτε τῶν πάλαι Δόγων τὴν χήραν
Ἐπαναλάβῃς αὖθις πορφύραν,
Ἢ συνασπίσαντες τὰς καρδίας
Οἱ υἱοὶ ὅλοι τῆς Ἰταλίας,
Σφίγξετ’ εἰς μίαν κοινὴν πατρίδα
Τὴν φυλὴν πᾶσαν τὴν ἰταλίδα.
Πλὴν ἐλευθέρα μ’ ἄλλους ἢ μόνη,
Χαῖρε, ὤ! χαῖρε καὶ εὐδαιμόνει!

Ὁ Θεὸς οὗπερ εἶν’ ἡ ἡμέρα
Καὶ ἡ νὺξ, λέγει πρὸς τὸν ἀστέρα,
Φανοῦ! καὶ φαίνεται· λεῖψε! ἔστη

Ἡ τροχιά του κ’ αὐτὸς οὐκ ἔστι.
Καὶ πρὸς τὰ ἔθνη λέγει, Ἀνάστα
Εἰς φῶς, εἰς βίον. Ἰδού με, πλάστα!
Εἶτα τὴν χεῖρά του ἀποσύρει
Καὶ πίπτουν, κ’ αὖθις ἄλλ’ ἀνεγείρει.
Εἰς τοῦ θανάτου αὐτὸς τὸ σκότος
Ἐμφυσᾷ κόνιν ἐκλελοιπότος
Πρόπαλαι ἔθνους, κ’ ἰδοὺ σπινθῆρες
Ζωῆς, καὶ πόδες, κεφαλαὶ, χεῖρες
Ἀνακυκώμεναι, κ’ ἰδοὺ ζῶσαι
Γλῶσσαι τὸν ὕμνον αὐτοῦ βοῶσαι,
Τοῦ ἀγαθοῦ, τοῦ τελειοτάτου,
Τοῦ μόνου πρώτου πάντων κ’ ἐσχάτου!