Παράκλησις προς τον Θεόν υπέρ του φίλου μου Ηλία Τανταλίδου στερηθέντος την όρασιν
| ←Εἰς ἓν ἄστρον | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: Παράκλησις πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ φίλου μου Ἠλία Τανταλίδου στερηθέντος τὴν ὄρασιν |
Ψυχὴ δραπέτις→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
Τὸ βῆμά μου πρὸς τὸν ναὸν
Τὸν ἅγιόν σου φέρω,
Κ’ εἰς σὲ τὸν ὕψιστον Θεὸν,
Τὸν ἐταστὴν τῶν καρδιῶν,
Τὴν δέησίν μου αἴρω.
Εἷς φίλος μου, εἷς ἀδελφός,
Ὦ Πάτερ, ἀδικεῖται.
Γλυκὺς, ἐνάρετος, σοφὸς,
Αἴφνης ἀπώλεσε τὸ φῶς,
Κ’ εἰς μέλαν σκότος κεῖται.
Τὴν ὅρασιν ἔχουν φανὸν
Εἰς τῆς ζωῆς τὸν δρόμον
Τὰ κήτη τῶν ὠκεανῶν,
Τὰ πλήθη τῶν μικρῶν πτηνῶν,
Τὰ σμήνη τῶν ἐντόμων.
Τὸ ἔντομον τὸ λογισμὸν
Στερούμενον καὶ κρίσιν,
Στίλβοντα φέρει ὀφθαλμὸν,
Καὶ μὲ χαρὰν καὶ θαυμασμὸν
Ἀντανακλᾷ τὴν κτίσιν.
Ὁ ἀρετῶν ἐγὼ γυμνὸς
Ἐγνώρισα ἐκεῖνον·
Ἦτον ὡς ἄγγελος σεμνὸς,
Ἥμερος δὲ ὡς ὁ ἀμνὸς,
Ἁγνὸς δὲ ὡς τὸ κρίνον.
Κ’ ἐδείκνυε πῶς ἐκτραφεὶς
Ὁ κύκνος οὗτος μέλλει,
Ὀρφεὺς ποιήσεως σοφῆς,
Νὰ ψάλῃ ᾄσματα τρυφῆς,
Καὶ ἁρμονίας μέλη.
Τέρψις του νῦν οἱ στεναγμοὶ,
Τὰ δάκρυα τρυφή του.
Ἀφότου, ὢ πικρὰ στιγμή!
Ὠρφάνευσαν οἱ ὀφθαλμοὶ
Φωτὸς οἱ χαρωποί του,
Νὰ κλαίωσι νυχθημερὸν
Ἡ δύναμις τοὺς μένει,
Ὡς ἄντρα σκοτεινὰ, νερὸν
Ὅθεν ἐκρέον ζοφερὸν
Τὸ ἔδαφος ὑγραίνει.
Καὶ ἔχει δίκαιον, Θεέ!
Διότι νέος ἦτον,
Κ’ αἱ τῶν ὀμμάτων του, οὐαί!
Κόραι ὑπῆρχον ἀγλααὶ
Καθέδραι τῶν χαρίτων.
Πῶς νὰ διέλθῃ τὴν πικρὰν
Τοῦ βίου του πορείαν,
Ἁπάσης ἡδονῆς μακρὰν,
Εἰς φύσιν κείμενος νεκρὰν
Κ’ εἰς νύκτα αἰωνίαν;
Πῶς νὰ ἀκούῃ τὰς τρανὰς
Φωνὰς τῆς εὐθυμίας,
Τοὺς κώμους, τὰς ἑσπερινὰς
Πλήρεις γελώτων ἡδονὰς
Τῆς νέας ἡλικίας;
Πῶς ν’ ἀνατέλλῃ ἡ αὐγὴ,
Καὶ νὰ μὴ τὴν προσβλέπῃ;
Πῶς ἔαρ ν’ ἀπολαύ’ ἡ γῆ,
Καὶ τ’ ἄνθη της τὰ δροσαυγῆ
Ἐκεῖνος νὰ μὴ δρέπῃ;
Ὦ Πάτερ, εὔσπλαγχνος φανοῦ,
Καὶ δός του τὴν ὑγείαν.
Κ’ εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ ταπεινοῦ
Ἐμοῦ καὶ τέκνου σου κοινοῦ
Δὸς τὴν παρηγορίαν!
Ἔχεις (τί σοι ἐπιπροσθεῖ;)
Τὴν δύναμιν μεγάλην·
Ὁ οὐρανὸς ἂν σκοτισθῇ,
Ὁ Ἥλιος ἐὰν σβεσθῇ,
Σὺ τὸν ἀνάπτεις πάλιν!
Σὺ, ὅστις πάλαι βουληθεὶς
Τὸν κόσμον νὰ παράξῃς,
Εἶπας, κ’ ἐφάνησαν εὐθὺς
Ἡ γῆ, τῶν ἄστρων ἡ πληθὺς,
Τῶν Χερουβὶμ αἱ τάξεις.
Καὶ ὡς μελλόνυμφος βροχὴν
Σκορπίζων νομισμάτων,
Εἰς πᾶσάν των πτεροῦ πτυχὴν
Ἔῤῥιψας μ’ ἀφειδῆ ψυχὴν
Ζεύγη χρυσῶν ὀμμάτων.
Καὶ ὅταν τὰ προστάξῃς Σὺ
Ἐμπρός σου νὰ ταχθῶσι,
Οἱ τῶν πτερύγων των ταρσοὶ
Ὡς πολυέλαιοι χρυσοῖ
Τὸ φῶς ἀντανακλῶσι.
Καὶ τόση εἶναι τοῦ φωτὸς
Ἡ ἔλλαμψις ἐκείνη,
Ὥστε ἀδύνατον θνητὸς
Ἀπὸ μητέρα γεννητὸς
Αὐτὴν νὰ ὑπομείνῃ!