Ἀπλδ. Β, 7, 2). —3) Υἱὸς Φόρβαντος (Ἀπολδ. αὐτ.).—4) Υἱὸς Ἀζέου (Παυσ. Θ, 37). —5) Υἱὸς Ἱππάσου, εἷς τῶν Ἀργοναυτῶν (Ἀπλδ. Α, 9). —6) Υἱὸς Οἰνοπέως, εἷς τῶν μετὰ τοῦ Ἀδρὰστου ἐκστρατευσὰντων κατὰ τῶν Θηβῶν (Αἰσχλ. Ἑπτ. ἐπ. Θήβ. 557).—7) Ὀπαδὸς τοῦ Αἰνείου, οὗ τὴν λόγχην ἥρπασεν ὁ Τοῦρνος (Virg. Æ. 500).
Ἀκύφας, ἀρχαία δωρικὴ πόλις ἐπὶ τῆς Οἴτης, καὶ Πίνδος (ἡ) ἐλέγετο (Στρβ. Θ).
Ἀλάβανδα (τὰ καὶ ἡ), ἐπίσημος πόλις τῆς Καρίας (Ἠρδτ. Ζ, 195). Φρυγίας κατὰ Η, 136), πρὸς τῷ Μαιάνδρῳ, τοῦ ἐμπορίου ἐπιμελουμένη καὶ τῶν τεχνῶν, μὴ ἐπαινουμένη δ’ ἐπ’ αὐστηρότητι ἠθῶν. Πατρὶς τῶν δύο ῥητόρων Ἀπολλωνίων (ἴδ.) (Στρβ. ΙΔ.—Liv. XXXIII, 18). Κτίστης αὐτῆς λέγεται ὁ Ἀλάβανδος, υἱὸς τοῦ Καρὸς καὶ τῆς Καλιρρόης (Στ. Β.).
Ἀλάβαστροι ἢ ἀλάβαστρα ἀγγεῖα ἐξ ἀλαβάστρου, κυρίως δι’ ἀρώματα, μύρα καὶ χρίσματα· ἐνίοτε ὅμως ἦσαν καὶ ἐξ ἄλλων πολυτίμων ὑλῶν, ἐξ ὄνυχος ἢ χρυσοῦ, κτλ. (Ἠρδ. Γ, 30.—Ἀριστφ. Ἀχαρν. 1053. —Αἱλ. Π. Ἱ. ΙΒ, 18.—Εὐαγγ. Λουκ. Ζ, 37). Ἴδ. Ἀγγεῖα.
Ἀλαγονία, πόλις τῆς ’Ελευθερολακωνίας πρὸς τῇ Μεσσηνίᾳ (Παυσ. Γ, 33).
Ἀλαζῶνες, ἔθνος σκυθικὸν μεταξὐ Νείπρου καὶ Βόλγα (Ἠρδ. Δ, 17).
Ἁλαὶ 1) Ἀραφηνίδες, Αἰξωνίδες, ἴδ. Ἀττική. — 2) Ἁλικαὶ, παρὰ τὸν Πειραιά (Ξεν. Ἕλ. Β, 4, 34), καὶ ἐν γένει αἱ θαλάσσιοι ἁλικαὶ καὶ ἁλοπήγια καλούμεναι.
Ἅλαισα καὶ Ἅλεσα, κατὰ τὴν βορείαν ἀκτὴν τῆς Σικελίας, ἐκτίσθη ὑπὸ τοῦ Σικελοῦ ἡγεμόνος Ἄρχωνίδου διὰ μισθωτῶν Ἑλλήνων, καὶ ἦν πόλις ἐμπορικἡ (Διόδ. ΙΔ, 16.—Στρβ. ΣΤ, 266).
Ἀλαλκομεναὶ 1) πόλις ἐν Βοιωτίᾳ, μεταξὺ0 τῆς Κωπαΐδος λίμνης καὶ τοῦ ὄρους Τιλφωσίου. Εἶχε δ’ ἀρχαῖον ναὸν τῆς Ἀθηνάς, ἥτις καὶ ἐνταῦθα ἐλέγετο γεννηθεῖσα καὶ τραφεῖσα ὑπὸ ἥρωος ’Αλαλκομένους (Ὁμ. ’Ιλ. Δ, 3.—Στρβ. Θ, 415. —Παυσ. Θ, 33). —2) Πόλις ἐπὶ τῆς παρὰ τῇ Ἰθάκῃ νήσου Ἀλεξίας (Στρβ. Ι, 457).
Ἀλαμανοὶ, (ἐκ τοῦ Γερμανικοῦ alle Männer ἢ ἀρχ. alle Mannan, πάντες οἱ ἄνδρες), δεσμὸς πόλεων μεταξὺ τοῦ Δουνάβεως, τοῦ ἄνω Ῥήνου καὶ τοῦ Μείνου, γνωστὸς γενόμενος τὸ πρῶτον τὸ 3 μ. Χ. Εἶχον διαφόρους βασιλεῖς, ὧν ὁ Ἀμμιανὸς (XVI, 12, 1. XVIII, 2. XX, 3. XXI, 3) ἀπαριθμεῖ δέκα. Εἶχον δ’ ἕνα ἀρχηγὸν ἐν πολέμῳ. Ὁ Καρακάλας, νικήσας αὐτοὺς, ἐπωνομάσθη Ἀλαμανικὸς (214). ’Εν δὲ τῇ ε΄ ἑκατονταετηρίδι ἐξαπλωθέντες, κατεῖχον ἤδη τὴν Ἀλσατίαν καὶ τὴν γερμανικὴν ’Ελβετίαν.
Ἀλανοὶ ἢ Ἀλαωνοὶ, μέγας λαὸς σαρματικὸς, ἴσως οἱ αὐτοὶ τοῖς Ἀλβανοῖς (ἴδ. Ἀλβανία), κατῴκουν κατ’ ἀρχας εἰς τὸν Καύκασον, ὅθεν προέβησαν πρὸς τὰς ῥωσικὰς πεδιάδας, καὶ διὰ τῶν Κασπίων πυλῶν, ἐπὶ Οὐεσπασιανοῦ καὶ εἰς Μηδίαν καὶ Ἀρμενίαν· Τῇ γ΄ ἐκατονταετηρίδι μ. Χ. ἐνίκησαν ἐν Φιλίπποις τῆς Μακεδονίας τὸν αὐτοκράτορα Γορδιανόν·ἐκδιωχθέντες δ’ ὑπὸ τῶν Οὕννων, ἐλεηλάτησαν μετὰ τῶν Σουήβων καὶ Βανδάλων τὴν Γαλλίαν καὶ τὴν Ἰσπανίαν, καὶ τέλος κατετροπώθησαν ὑπὸ τῶν Γότθων καὶ Φράγκων.
Ἀλάριχος, βασιλεὺς τῶν Βισιγότθων. Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Θεοδοσίου (395 μ. Χ.), ἐπολιόρκησε τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ εἶτα, λεηλατήσας τὴν Μοισίαν, τὴν Μακεδονίαν, τὴν δυτικὴν ’Ιλλυρίαν, κατῆλθε παρά τὴν Ἀδριατικὴν εἰς Νικόπολιν, εἰσέβαλεν εἰς τὴν Θεσσαλίαν, καὶ ἐκεῖθεν εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἣν ἐλεηλάτησε (Claudian. in Ruf. II, 180.—De laude Stilich. I, 170). Τὸ δὲ 401 εἰσῆλθεν εἰς τὴν Ἰταλίαν, ἐπολιόρκησε μετὰ ταῦτα δὶς τὴν Ῥώμην, καὶ ἐκυρίευσεν αὐτὴν τὸ 410. Ἀπέθανε δ’ ἀμέσως μετὰ
