Το Φάσμα
←Αι Ευχαί | Το Φάσμα Συγγραφέας: Από τη συλλογή Λυρικά |
Εις την Νίκην→ |
α´.
Τὸ πνεῦμα μου σκοτίζεται·
ἡ γῆ ὑπὸ τὰ ποδάρια μου
γέρνει· ἀθελήτως τρέχω
ὡσὰν ἀπὸ μίαν ράχην
βουνοῦ, εἰς λαγγάδι. 5
β´.
Μὲ σέρνει ἡ τύχη. Ὤ, πόση
νύκτα ἐμαζώχθη αὐτοῦθε
καὶ φόβος, ὅπου πέφτοντας
ἐμβαίνω· σπήλαιον εἶναι
ἢ χάσμα τοῦ ᾅδου; 10
γ´.
Ἐλύθησαν οἱ ἄνεμοι·
σφοδροί, σφοδροὶ ἐδῶ μέσα
ὡς φουσκωμένα, χύνονται,
ποτάμια ἀπὸ πολλὰ
χειμέρια νέφη. 15
δ´.
῾Σ τὸν θόρυβον σηκόνονται,
φωναὶ συχναὶ καὶ ἀσήμαντοι,
ὡς μακρὰν εἰς τὴν θάλασσαν
στεναγμοὶ πνιγομένων
μυρίων ἀνθρώπων. 20
ε´.
Βλέπω, βαθιά, μίαν σπίθα·
πλησιάζει· μεγαλόνεται·
ὡσὰν κύκλος ἀμέτρητος,
ὡς πέλαγος φλογῶδες
ἐμπρός μου ἁπλώθη. 25
ς´.
Ἐλεεινὰ ναυάγια
πλέουσιν αὐτοῦ. Μεγάλον
κορμὶ νεοσπαραγμένον
περνάει, καὶ ὡς σῶμα φαίνεται
μῖας βασιλίσσης. 30
ζ´.
Ὦ Ἑλλάς!... -Ἰδού χιλιάδες
παιδιῶν ἔτι εἰς τὰ σπάργανα
περνάουν, κ᾿ εἰς κάθε στῆθος
ἕνα μαχαῖρι στέκεται
καταχωσμένον. 35
η´.
Κοράσια, ἰδού, μητέρες
περνάουν. Ἔλαμπον πρῶτα
τὰ πλήθη αὐτῶν σὰν ἄστρα·
ἐχαίροντο, καὶ τ᾿ ἅρπαξε
θανάσιμη ὥρα. 40
θ´.
Ἔχουσι τῶν στεφάνων τους
μαδημένα τὰ ρόδα,
γυμνὰ τ᾿ ἄσπρα βυζία τους,
μιασμένα ἀπὸ τὰ χείλη
ἀγρίων βαρβάρων. 45
ι´.
Νά, καὶ οἱ σωροὶ περνάουσι
τῶν μαχίμων ἀνθρώπων,
ἔνδοξοι ναῦται, ἀείμνηστοι,
ἀνδρεῖοι στρατιῶται
κ᾿ ἥμερος ὄχλος. 50
ια´.
Ματαίως τὸ ἀκονισμένον
ἐγύμνωσαν σπαθί τους·
δάφνας ματαίως ἐμάζωξαν·
πᾶσαν ἐλπίδα ὁ ἄνεμος
ἔξαφνα ἐπῆρε. 55
ιβ´.
Ἔρημη τώρα ἡ θάλασσα
εἶναι· καὶ ἰδοὺ μακρόθεν,
ὡς νέφη εἰς τὸν ὁρίζοντα
ἑσπερινόν, ῾ξανοίγω
γῆν καὶ νησία. 60
ιγ´.
Ἐγκρημνισμέναι πόλεις
φαίνονται αὐτοῦ, καὶ λείψανα
πύργων, ναῶν, χωρίων·
ἄροτρα, βάρκες καὶ ἅρματα
ἠμελημένα. 65
ιδ´.
Ζῶντα δὲν βλέπω· οὔτ᾿ ἄφησε
κἂν ἕνα ἡ σκληρὰ τύχη
ἐπάνω εἰς τέτοιον θέατρον,
τ᾿ ἔθνους ῾νὰ κλαίῃ τὴν ἄωρον
τρισάθλιον μοῖραν. 70
ιε´.
Μεγάλη, τρομερή,
μὲ᾿ τὰ πτερὰ ἁπλωμένα,
καθὼς ἀετὸς ἀκίνητος,
κρέμεται ῾ς τὸν ἀέρα
῾ψηλὰ ἡ Διχόνοια. 75
ις´.
«Ἐγώ,» φωνάζει, «ἐγὼ
»ἀπὸ τὸν κόσμον ἔσβυσα
»ἕνα λαόν· καὶ ταύτην
»τὴν γῆν ἐξολοθρεύσασα
»τώρα ἑορτάζω.» 80
ιζ´.
Οὕτως εἰποῦσα ἡ δύσφημος,
χύνει, ἀπὸ δυὸ ποτήρια
αἷμα καὶ πορφυρίζονται
πάντες οἱ οὐράνιοι κάμποι,
ἡ γῆ καὶ ἡ νῆσοι. 85
ιη´.
Ἐλύθη, ἐλύθη ὡς ὄνειρον
τὸ φάσμα. Καθαρώτατος
ὁ ἀέρας καταβαίνει
καὶ δροσίζει τὰ χείλη μου
καὶ τὴν ψυχήν μου. 90
ιθ´.
Ὦ Ἑλλάς! - ὦ πατρίς μου!
ἐλπίδων γλυκυτάτων
μήτηρ! σὲ βλέπω ἀκόμα
ζῶσαν καὶ μαχομένην,
καὶ ἀναλαμβάνω. 95
κ´.
Φύγε, φύγε τὸν κίνδυνον,
διὰ τὸν σταυρὸν ποὺ πλύνεις
μὲ᾿ τ᾿ αἷμα σοὺ· διὰ τ᾿ ὄνομα
τῆς ἱερᾶς τῶν τέκνων σου
ἐλευθερίας. 100
κα´.
Ἕως σήμερον σὲ ὠφέλησαν
τοῦ νοὸς ἡ θεόπνευστος
φλόγα, καὶ τὰ μεγάλα,
ἀνέλπιστα, ἀναρίθμητα
ἔργα, καὶ ἡ δύναμις. 105
κβ´.
Ἀλλ᾿ ἔφθασεν ἡ ἡμέρα
κινδύνου· ἡ δοξασμένη
δάφνη τῆς κεφαλῆς σου
τρέμει· κ᾿ ὁ ἐχθρὸς προσέχει
῾νὰ τὴν ἁρπάξῃ. 110
κγ´.
Μάθε ὅτι εἰς τοὺς χοροὺς
τῶν πολέμων, ὡς ἔσωσεν
ἡ ἀνδρεία τὸν στρατιώτην,
οὕτω εἰς αὐτοὺς ἡ ὁμόνοια
σόνει τὰ ἔθνη. 115