Ἡ μεγάλη Βαβυλῶνα,
Mία φορὰ κ’ ἕνα καιρὸ,
Εἶχεν ἕναν ἡγεμόνα
Π’ ἀγαποῦσε τὸ χορό.
Ἕνα ψύλλο ’ς τὴν αὐλή του
Εἶχε πάντοτε σιμὰ,
Ποῦ τ’ ἀγάπαε σὰν παιδί του,
Γιατὶ χόρευε λαμπρά!
Ἂν τὴν πόλκα ἢ τὴν μαζούρκα,
— Χοροὶ τότε τοῦ συρμοῦ —
Τὴν ἐχόρευαν ’ς τὴ φοῦρκα,
Αὐτὸς θἄτρεχε κι’ αὐτοῦ.
Προσταγὴ ἀπὸ τὸ παλάτι
Νἄρθῃ ὁ ῥάφτης του, κι’ εὐθὺς
Τὸν ἐφέρανε τρεχάτοι
Ὅλοι οἱ πρῶτοι τῆς αὐλῆς.
