Ἰδοὺ καὶ ἡ λίμν’ ἡ μεγάλη!
Εὐθύμως τραχεῖς ἁλιεῖς
ἀνέλκουν, τὴν ἄγκυραν εἷς,
τὸ δίκτιον ἄλλοι.
Καὶ μ’ ἔρρυθμον δοῦπον τῆς κώπης
ἡ λέμβος ἐγγύς μου περᾷ.
Κυλίουν μ’ ἀφροὺς τὰ νερὰ
καὶ τρίζει ἡ τρόπις.
Ὠχρὰ δ’ ἀπ' ἀντίκρυ Σελήνη,
τὰς ἄκρας ἀφεῖσα τῆς γῆς,
ἐν μέσῳ βαθείας σιγῆς
τὴν λάμψιν της χύνει.
Καὶ τ’ ἄστρα μὲ νεύσεις βλεμμάτων,
ἀγάπην ποθοῦντα κρυφήν,
φιλοῦν τὴν ἰδίαν μορφὴν
ἐπὶ τῶν ὑδάτων.
