Πρὸς δύσιν ὁ ἥλιος κλίνει, κ’ εἰς νέφη ἐκρύβη χρυσᾶ. Λεπτὴ ζεφυρῖτις φυσᾷ κι’ ἀρώματα χύνει. Ἡ γλαὺξ τὸν κλαυθμόν της τονίζει· τὸ ᾆσμα σιγᾷ τῶν πτηνῶν· ἀχλύς τὰς μορφὰς τῶν βουνῶν ἠρέμα σκοτίζει. Ἀγέλη λευκὴ καταβαίνει τὸν λόφον, καὶ ἦχον γνωστὸν συμψάλλει ὁμὰς ἐργατῶν, ἐνῷ διαβαίνει. Πρὸς τ’ ᾆσμά των μέλπ’ ἡ φλογέρα, κ’ ἠχεῖ τῶν ἀμνῶν βλυχηθμός. Κ’ εὐήχων κωδώνων ῥυθμὸς πληροῖ τὸν ἀέρα.
