κι’ ἀπ’ ὅλους πιὸ λεπτότερο τὸν πύρο μου ἐμπήγω στοῦ βαρελιοῦ τὸν πάτο. Γιατί; Ὅποιος δὲν τὤνοιωσε, μὰ τὰ καλὰ τοῦ κόσμου, πολὺ μυαλὸ δὲν ἔχει!— Οἱ ἄνω πύροι ’στέρεψαν, καὶ μόνον ὁ δικός μου ’ως τώρ’ ἀκόμα τρέχει! Σὰν τὸ θωροῦν τ’ ἀδέρφια μου πεισμόνουν καὶ μὲ δέρνουν, καὶ κλαίγω κι’ ἀγριεύω. Σὰν τὸ σβανάρω στὰ γερά, τὰ χάχανα μὲ παίρνουν, καὶ τοὺς κοροειδεύω!
