Αὐτὸ ’κληρονομήσαμεν. Αὐτὸ νὰ μοιρασθοῦνε
οἱ ἕνδεκα ’θελῆσαν.
Μὰ μήτε τήναις δώδεκα, ποῦ τόσο νὰ χωροῦνε,
μήτε βαρέλαις ἦσαν.
Τότ’ ἐσυμβούλεψα ἐγώ, καὶ εἰς αὐτὸ ποῦ εἶπα
’συμφώνησαν ἐκεῖνοι.
Ν’ ἀνοίξουνε κατὰ σειρὰν καθένας των μιὰ τρύπα
καὶ ἀπ' ἐκεῖ νὰ πίνῃ.
Κ’ εὐθὺς ’σηκώθ’ ὁ πιὸ τρανός. “Συμπάθιο, εἶπε, κάνω,
“σὰν πρῶτος μεταξύ σας,
“μιὰ τρύπ’ ἀπ' ὅλους πιὸ τρανή, κι’ ἀπ’ ὅλους πάνω πάνω—
“Κάμετε τὴν ’δική σας.”
Κατόπιν ἦλθ’ ὁ δεύτερος. “Κ’ ἐγὼ σειρὰ φυλάττω,
“ἂν ἦναι προσταγή σου,
“κι’ ἀνοίγω ’λίγο πιὸ μικρή, καὶ ’λίγο παρακάτω
“ἀπὸ τὴν ἐδική σου.
Κι’ ὁ τρίτος καὶ ὁ τέταρτος καὶ ὅλ’ ἡ συντροφία
ἐκάμανε στὸν γύρο,
ὅσο ’μποροῦσαν πιὸ ’ψηλά, ἀπὸ πλεονεξία,
τὸν ἐδικό τους πύρο.
Ἐγώ, ἀπ’ ὅλους πιὸ μικρός, πιὸ ὕστερα ἀνοίγω
μιὰ τρύπα κάτω κάτω,
