’Φουρτούνιασεν ἡ θάλασσα κ’ ἐβουρκωθῆκαν τὰ βουνά! Εἶναι βουβά τ’ ἀηδόνια μας καὶ τὰ οὐράνια σκοτεινά, κ’ ἡ δόλια μου ’ματιὰ θολή— Παιδί μου! Ὥρα σου καλή! Εἶναι φωτιὰ τὰ σπλάχνα μου, καὶ τὸ κορμί μου παγωνιά! Σαλεύ’ ὁ νοῦς μου, σὰν δενδρί ποῦ στέκ’ ἀντίκρυ στὸν Χιονιά, καὶ εἶναι ξέβαθο πολύ— Παιδί μου! Ὥρα σου καλή! Βοΐζει τὸ κεφάλι μου, σὰν τοῦ χειμάρρου τὴν βοή! Λειποθυμᾷ ἡ καρδούλα μου, καὶ μοῦ ἐκόπηκ’ ἡ πνοή, στὸ ὑστερνὸ σου τὸ φιλί— Παιδί μου! Ὥρα σου καλή!...
