καὶ μόνο γιὰ νὰ μπορέσῃ, ἂν εἶναι δυνατό, νὰ διασκεδασῃ τὸν κόσμο μὲ λίγη φαντασία καὶ ποίηση» (σ. 268). Καὶ στὴν ἀρχὴ λοιπὸ καὶ στὸ τέλος ἀφτὸ ἔλεγα· στὴ μέση προσπάθησα μάλιστα καὶ νὰ τὸ δείξω, πὼς ἔννοιωθα κάπως ἀπὸ ποίηση.
Ἔτυχε ὡςτόσο μιὰ μέρα νἀκούσω ἀπὸ κάποιο φίλο μου ἕνα λόγο, ἕνανε ἀπὸ κείνους τοὺς λόγους ποὺ ἔτσι, στὰ καλά καθούμενα, σοῦ ξανοίγουνε ἀφανέρωτους κόσμους, εἶναι ἄξιοι νὰ σοῦ ἀλλάξουνε καὶ τὴν πίστη, γιατὶ σὲ κάνουνε νὰ καταλάβης, ὄχι ἑνὸς ἄτομου παρὰ ἑνὸς τόπου ἀλάκαιρου νοῦ καὶ ψυχή. Πρέπει ὅμως πρῶτα νὰ μάθετε πὼς ὁ φίλος μου ἀφτὸς εἶναι ὁ ἴδιος ποιητής, ἄγνωστος ἴσως στοὺς περισσότερους, μὰ νὰ μὴ θαρῥοῦμε πάλε πὼς ὁ ἀδημοσίεφτος ἢ καὶ λίγο δημοσιεμένος ποιητὴς δὲν ἀξίζει κάποτες τοὺς ἄλλους. Ὁ δικός μου μάλιστα ἔχει αἴστημα τόσο φίνο, τόσο ἀψηλὴ καὶ σίγουρη ἀντίληψη τῆς τέχνης, ποὺ πολὺ σπάνια τὴ βρίσκεις. Εἶναι καὶ κριτὴς πρώτης τάξης, ἐννοεῖται καὶ δημοτικιστής. Τὸ Ταξίδι μου τὸ διάβασε ἀμέσως, ἀμέσως τοῦ ἄρεσε, ἀμέσως μοῦ ἔγραψε χίλια δυὸ νὰ μοῦ τὸ παινέσῃ, νὰ μοῦ πῇ πὼς μπῆκε στὸ νόημα, πὼς ἡ μόνη γλώσσα εἶναι ἡ ἐθνικὴ καὶ πὼς ὁ ἀγώνας εἶναι ἅγιος καὶ μεγάλος.
Περνοῦνε δέκα χρόνια. Ὁ φίλος μου ξαναδιαβάζει τὸ Ταξίδι καὶ μοῦ γράφει μέσα στἄλλα ποὺ μοῦ ἔλεγε γιὰ τὸ ζήτημα, καὶ τἀκόλουθα λόγια· «Τοῦ κάκου! Εἶσαι ποιητής.»
Τὰ συλλογίστηκα πολλὲς φορὲς ἀπὸ τότες τὰ λόγια του ἀφτά, κ’ ἔφτασα νομίζω σ’ ἕνα δυὸ συμπεράσματα, ποὺ ἴσως ἀχαμνὸ δὲν εἶναι νὰ τὰ ξετασουμε ἀπὸ πιὸ κοντά, γιατὶ ἔχουνε γενικὴ σημασία, τουλάχιστο καθὼς τὰ βλέπω τὰ πράματα. Τὸ ζήτημα τὸ γλωσσικὸ ἔχει τὰ ψυχολογικά του. Ἀφτὰ θὰ μελετήσουμε, κ’ ἔτσι μπορεῖ νὰ ῥίξουμε ματιὰ βαθήτερη καὶ στὴ σημερνὴ ψυχολογία τοῦ Ῥωμιοῦ.
Τὸ πιὸ περίεργο, τὸ πιὸ ἀπίστεφτο ποὺ ἀκολούθησε στὸ