ματικὴ ἐγὼ τὴν ἔγραψα μὲ κάθε λέξῃ, μὲ κάθε τύπο τοῦ Ταξιδιοῦ. Ἂν ὑπάρχει κανένα γλωσσικὸ προτέρημα στὸ Ταξίδι, θαῤῥῶ ἴσια ἴσια πὼς εἶναι ἡ γραμματική του ἡ ὡρισμένη, ὁ φανατισμός του, σὰν ἀγαπᾷς. Κατόπι παραδέχτηκα στὰ γραφτά μου καὶ διάφορους τύπους γιὰ μιὰ λέξη, ὅλους ἐννοεῖται δημοτικούς. Σήμερα ξανάρχουμαι στὸ σύστημα τοῦ Ταξιδιοῦ, ἀπὸ τὴ σκέψη ποὺ σᾶς μολογοῦσα γιὰ τὰ παιδιά. Καὶ τὸ Ταξίδι τὸ ἴδιο, ἀκόμα καὶ κεῖ ποὺ τἄλλαξα, τἄλλαξα γιὰ νὰ σιάξω κάπως τὴ γραμματική του, ἴσως γιὰ νὰ φαρδύνω, μὰ συνάμα καὶ γιὰ νὰ χαράξω πιὸ στενὰ τὰ σύνορά του. Λ. χ., ἔβαλα παντοῦ τελικὸ ε στὴ ῥηματικὴ τὴν κατάληξη, ἐνῶ πρῶτα ἔβαζα μόνο ν, καὶ σκοτωνόμουνε ὥςπου νἄρχίσῃ μὲ κανένα π τ κ ἡ ἀκόλουθη λέξη. Ἀφοῦ ἐγὼ σκοτωνόμουνε, πῶς νὰ μὴ δυσκολεφτοῦνε οἱ ἄλλοι; Πιὸ σωστὸ νὰ τἀποφασίσουμε, μιὰ καὶ καλή, πὼς ἔχουν [1] κτλ. πιὰ δὲ γράφουμε καὶ θὰ τὸ γράφουμε πάντα ἔχουνε κτλ., γιατί τὸ ν ἀφτό, ἂν τἀφήσουμε, εἶναι ἄξιο, γιὰ λόγους ποὺ ἀλλοῦ τοὺς εἶπα, νὰ μᾶς φέρῃ σὲ μπελάδες μεγάλους, νὰ μᾶς χαλάσῃ καὶ τὴ γλώσσα.
Μοῦ κόστισε πολὺ νὰ τἀλλάξω, ἐπειδὴ τὸ Ταξίδι δὲν ἤθελα νὰ τἀγγίξω, σὰν εἶδος ντοκουμέντο ποὺ εἶναι. Εἶχα τότες καὶ τὴ συνήθεια νὰ τελειώνω μὲ παροξύτονα τὶς περισσότερες φρασοῦλες. Το ἔχουνε καὶ τὰ τέτοια μοῦ καταστρέφανε τὸ ῥυθμό μου. Τί νὰ γίνῃ; Συλλογίστηκα τὰ παιδιά, τὴ γραμματική, τὸν κανόνα, τὴν ἐφκολία, καὶ τἄλλαξα. Εἶναι ἡ πιὸ σημαντική μου ἀλλαγή, τουλάχιστο στοὺς τύπους. Μὰ καὶ στὸ λεχτικὸ καὶ στὸ ὕφος ἄλλαξα λίγα. Ὅταν ἔχει κανεὶς τὴν κακὴ συνήθεια νὰ δημοσιέβῃ πολλά, δὲν πρέπει νὰ πασπατέβῃ μὲ τὸ παραπάνω τὰ παλιά του. Κάλλια νὰ κάμῃ καινούρια.- ↑ Τὸ ἔχουν, τὸ φοβούμουν κι ὅλα τἄλλα, τἄκαμε ὁ λαός· μὰ ἡ καθαρεύουσα τοῦ τὰ πῆρε, τἄβαλε ὅπου δὲν ἔχουνε τὸν τόπο τους, καὶ γενήκανε σὰ μισοὶ δασκαλισμοί.
