Χερουβικῆς χαρὰς χρυσὸς ἀθέρας
Σ’ φλόγισε πατῶντας τῆς Ἠπείρου
Τὸ χῶμα, σὰ στὴν πλατωσιὰ τοῦ ἀπείρου
Νἄστραφτε ἀπὸ τὸ «ἐν τούτῳ νίκα» – ὁ αἰθέρας,
Καὶ σὰ λάμψη παρουσίας δευτέρας
Μ’ ἀποκαλυπτικοῦ ἀγαλλίαση ὀνείρου
Νἄβλεπες στὸ βυθὸ τοῦ Παμπονήρου
Νὰ γκρεμιστῇ ἡ Τουρκιά, τὸ ἀνίερο τέρας.
Καὶ σὲ λόγου σου τότε ἔκαμες τάμα
Νὰ φτάσῃς ὅπου μόνο αὐτός ξαμόνει
Ποὖναι ποιητὴς καὶ μάρτυρας συνάμα.
Τοῦ Ἀπόλλωνα ὄχι ἡ χάρη, ἡ δόξα μόνη
Σοῦ ’λειπε τοῦ θανάτου—κ’ ἕνα βόλι
Σ’ ἔστειλ’ ἥρωα στὸ ἠλύσιο περιβόλι.
ΙΟΥΝ. ΙΟΥΛ. 97
ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ
Γιατί δὲν τὸν φαντάζεσαι ποῦ ἀνέβη
Νὰ ψάλῃ σ’ ἄλλη γῆ μ’ ἀγγέλου λύρα
Τὸ τραγούδι, τρισεύγενή σου κλήρα,
Ποῦ τ’ ἄχτια κάθε ζήσης εἰρηνεύει;
Σ’ ὅλο τ’ ἄπειρο μ’ ἄγρια βασιλεύει
Μέδουσας κεφαλὴ πάνοπλη Μοῖρα·
Στῆς πίκρας τὴν πεντάμορφη πλημμύρα
Μόνη ἡ ὀμορφιὰ γιὰ λίγο ἀντιπαλεύει.
Καὶ—ὢ μυστήριο—καθὼς διαβαίνει ἀπ’ ἄστρα
Σ’ ἄστρα φῶς, ζέστα, δύναμη μαγνήτη,
Μὲς τὴ μενεξεδένια οὐράνια πάστρα
Μὲ μάγια τῆς ψυχῆς, σ’ ἄλλον πλανήτη
Νὰ κατεβαίνῃ φεγγαροστάλαχτ’ εἶδα
(Γιατί τὸν κλαῖς;) σὰν ἁρμονίας ἀχτίδα.
ΜΑΗΣ. 98
