Σελίδα:Τα έργα του Λορέντσου Μαβίλη (1922).djvu/37

ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

Πατρίδα, σὰν τὸν ἥλιο σου ἥλιος ἀλλοῦ δὲ λάμπει.
Πῶς εἰς τὸ φῶς του λαχταροῦν ἡ θάλασσα κ’ οἱ κάμποι,
Πῶς λουλουδίζουν τὰ βουνά, τὰ δάσ’, ᾑ λαγκαδιὲς
Στέρνοντάς του θυμίαμα μυριάδες μυρωδιές!
Ἀφρολογοῦν ᾑ ρεματιὲς καὶ λαχταρίζ’ ἡ λίμνη,
Χίλιες πουλιῶν λαλιὲς ἠχοῦν, τῆς ὀμορφιᾶς του ὕμνοι,
’Σ ἄπειρ’ ἀστράφτουν χρώματα παντοῦ λογῆς λογῆς
Τ’ ἀγέρος τὰ πετούμενα, τὰ σερπετὰ τῆς γῆς.
Κι’ αὐτὸς σηκόνει τ’ ἀλαφρὸ τῆς καταχνιᾶς μαγνάδι
Κ’ ἡ κάθε στάλ’ ἀπὸ δροσιὰ γυαλίζει σὰν πετράδι,
Ἡ κάθε ἀχτίδα του σκορπᾷ μὲ τὴν ἀναλαμπὴ
Χαρά, ζωὴ καὶ δύναμι κ’ ἐλπίδα ὅπου κι ἂν μπῇ.

Φαντάζεις σὰν τὸν ἥλιο σου κ’ ἐσύ, καλὴ πατρίδα,
Καὶ μάγια σὰν τὰ μάγια σου ’ς τὸν κόσμο ἀλλοῦ δὲν εἶδα.
Ἡ γῆ σου εἶναι παράδεισος, κ’ αἰώνια γαλανὸς
Γύρω σου καθρεφτίζεται στὸ πέλαγ’ ὁ οὐρανός.
Κ’ ᾑ νύχτες σου μὲ τ’ ἄστρα τους, μὲ τὴ γαλάζια πάστρα,
Μὲ τ’ ἀηδονολαλήματα, τρεμάμενα σὰν τ’ ἄστρα,
Μὲ τὸ φεγγάρι ’ποῦ περνᾷ, σὰν ὄνειρο εὐτυχιᾶς,
’Σ τὴ μέση τῆς ἀπέραντης οὐράνιας ἡσυχιᾶς,
ᾙ νύχτες σου δροσοβολοῦν χιλιόπλουμα λουλούδια
Καὶ ’ς τῶν παιδιῶν σου τὲς καρδιὲς ἀμάραντα τραγούδια,
Σταλάζουν εἰς τὰ σπλάγχνα τους θεράπειο λησμονιᾶς,
Ἐλευτεριᾶς ἀγάλλιασι καὶ μίσος τυραννιᾶς.

Μάγεμ’ ἀσημοΰφαντο, φῶς μαργαριταρένιο,
Λυόνονται ’ς ἕνα χάραμα ξανθό, μαλαματένιο.
Γιομάτος μόσχους καὶ δροσιὲς ὁ Ζέφυρος τερπνὰ
Μέσ’ ἀπ’ ἀγάπης φαντασιὲς τὰ πλάσματα ξυπνᾷ.
Κι’ ἀνάμεσα στὰ χρώματ’ ἀπὸ χίλια οὐράνια τόξα,
Προβαίνει πάλ’ ὁ ἥλιος εἰς ὅλη του τὴ δόξα,
Καί, σὰν τοῦ μεγαλείου σου σύμβολο φωτεινό,
Ἕως ’ς τὸ χρυσὸ βασίλεμα λάμπει ’ς τὸν οὐρανό.
Ἑλλάς, τὸ μεγαλεῖο σου βασίλεμα δὲν ἔχει
Καὶ δίχως γνέφια τοὺς καιροὺς ἡ δόξα σου διατρέχει.
Ὅσες φορὲς ὁ ἥλιος σου νὰ σὲ φωτίσῃ ἐρθῇ,
Θὲ νὰ σ’ εὑρῇ πεντάμορφη, στεφανωμένη, ὀρθή.

25