Σελίδα:Τα έργα του Λορέντσου Μαβίλη (1922).djvu/38

ΕΙΔΥΛΛΙΟ

Μὲ φωτίσματ’ ἀσημένια λάμπυρίζουν
ᾙ ἐληὲς ὄξω ’ς τὴ λιακάδα·
Μόνο ἐδῶ νερὰ δροσάτα μουρμουρίζουν
Εἰς τ’ ἀπόσκια μὲς τὴν πλούσια πρασινάδα.

Μιὰ σκεπὴ μᾶς πλέκουν ἄνθη ἐδῶ καὶ φύλλα
Ὅπου ὴ κάψα δὲν περνάει·
Μόνο ἀπανούθε τὸ φῶς τὴν πρασινίλα
’Σ τὰ τετράξανθα μαλλιά σου ἀντιφωτάει.

Ἔλ’, ἀγάπη μου, γλυκὰ ν’ ἀναπαυθοῦμε
Δῶ σιμὰ ’ς τὴ νερομάνα·
Γύρ’, ἐδῶθε, λυγερή, νὰ φιληθοῦμε,
Ἀλλ’ ἀγάλια, μὴν ξυπνήσωμε τὸν Πᾶνα!

’Σ τὸ χιονάτο σου τὸν κόρφο ἕνα λουλοῦδι
Μαβὶ κι’ ἄγριο γέρνει κάτου·
Σὰν βραδυάσῃ θὰ σοῦ ψάλω ἕνα τραγοῦδι
Ποῦ θὲ νἄχῃ τὴ δροσιά, τὴ μυρωδιά σου.

Γύρε πάλι, λυγερή, νὰ φιληθοῦμε,
Τὸ νερὸ σιγοκυλάει·
Τὴ μουρμούρα τὴ γλυκειά ποῦ τώρ’ ἀκοῦμε,
Ὁ σκοπὸς ποῦ θὰ σοῦ πῶ θὰ σ’ τὴ θυμάῃ.

Τήρα ἐκεῖ ’ς τ’ ἀλαβαστρένιο σου ποδάρι
Πεταλούδα ὡραία ζυγώνει·
Σὰν κι’ αὐτὴ μὲ πλήθιο χρῶμα καὶ καμάρι
Τὰ φτερά του ὁ κάθε στίχος μου θ’ ἁπλώνῃ.

Δός μου ἀκόμα ἕνα φιλάκι, δός μου κι’ ἄλλο!
Σὺ τοῦ τόπου εἶσ’ ἡ Ναϊάδα.
Ἄχ! νὰ ἠμπόρια στὸ τραγοῦδι μου νὰ βάλω
Τοῦ φιλιοῦ καὶ τοῦ κορμιοῦ σου τὴ γλυκάδα!

26