[ GOETHE
Ἰδὲς πῶς εἰς τὸ φῶς τοῦ ἡλιοῦ ποῦ βασιλεύει
Ἀστράφτουν οἱ καλύβαις μὲς τὴν πρασινάδα.
Κατεβαίνει, βυθᾷ κ’ ἡ μέρα ξεψυχάει
Κι’ ἀλλοῦ ἡ ζωὴ νὰ δώσῃ τ’ ἄστρο τηες πηγαίνει.
Γιατὶ φτερὰ δὲ μὲ σηκόνουν νὰ εἰμπορέσω
Κατόπι πάντοτε κατόπι νὰ πετάω!
Ἥσυχον θἄβλεπα τὸν κόσμο κάτωθέν μου
Παντοτεινὰ ’ς ταῖς δειλιναῖς φλόγαις νὰ λάμπῃ
Ταῖς κορυφαῖς ὅλαις φωτιά, κάθε λαγκάδι
Σιωπηλὸ καὶ τ’ ἀσημένιο ποταμάκι
Κάτω μὲ ρέμματα χρυσᾶ νὰ ροβολάῃ.
Τ’ ἄγριο τότε βουνὸ μ' ὅλους τοὺς φάραγγές του
Δὲν θὲ νἀμπόδιζε τὸ πέταμα τὸ θεῖο.
Ἰδοὺ τὸ ἐκστατικὸ βλέμμα ξανοίγει τώρα
Μὲ λιμάνια θερμὰ τὴν θάλασσαν ἐμπρός του.
Ὁ ἥλιος φαίνεται πῶς τέλεια βασιλεύει·
Ὄμως καὶ πάλι ὁ πόθος εἰς ἐμὲ ξυπνάει,
Φεύγω ’ς τὸ ἀθάνατό του φῶς νὰ ξεδιψάσω,
Μὲ τὴν ἡμέραν ἐμπροστά, τὴν νύκτα ὀπίσω,
Ψηλὰ τὸν οὐρανό, τὰ κύματα ἀπὸ κάτω.
Ὡραῖον ὄνειρο, καὶ ὡς τόσο βασιλεύει.
Ἄχ! ’ς τὰ φτερὰ τοῦ λογισμοῦ δὲν θὰ μπορέσουν
Εὔκολα νὰ ἑνωθοῦν ωματικαῖς φτερούγαις.
Ἀλλ’ εἰς καθένα φυσικὸν εἶναι νὰ στέργῃ
Νὰ πεταχθῇ ψηλὰ κ’ ἐμπρός, ὅταν ἐπάνω
Ἀκοῦμε τὸν κορυδαλὸν εἰς τὸ γαλάζιο
Διάστημα πλέρια τὸ τραγούδι του νὰ ψάλλῃ
Κι’ ὅταν ἀπὸ τὰ πεῦκα εἰς κορφοβοῦνι
Ὁ σταυραητὸς πετᾷ μὲ τεντωταῖς φτερούγαις,
Ἢ ὁ γερανὸς π’ ἐνῷ περνᾷ κάμπους καὶ λίμνες
Πρὸς τὴν πατρίδα του μ’ ἀσποῦδ’ ἀερολάμνει.
ΣΗΜ. ΤΟΥ ΕΚΔ. Ἀπὸ τὸ δεκατρισύλλαβο μέτρο μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε πῶς τὸ ἀπόσπασμα εἶναι νεώτερο ἀπὸ τὴ μετάφραση τοῦ «Ἀμλέτου» τοῦ Πολυλᾶ, ποῦ γνωστὴ ἦταν στὸν κύκλο τῶν φίλων του ἀρκετὰ χρόνια πρὶν τυπωθῇ (1889), τοὐλάχιστο τὸ στιχουργικό της σύστημα (ἕως ἀπὸ τὸ 1883). Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι τελείως ἀκατάργαστο.
