στάνοντο τότε καθ’ ἑσπέραν εἰς πᾶσαν οἰκίαν τῆς Σύρου αἱ Ἐκκλησιάζομαι τοῦ Ἀριστοφάνους. Τὰ μέσα καταναγκασμοῦ τὰ ὁποῖα μεταχειρίζοντο αἱ Συριαναὶ κατὰ τῶν δυστροπούντων συζύγων ἦσαν κυρίως δύο, ἡ καταδίκη αὐτῶν εἰς καθημερινὴν κατανάλωσιν πρασσάτου καὶ πλὴν αὐτῆς ἡ συμφωνία, αἱ μὲν γραῖαι συνωμότριαι νὰ γρινιάζουν ὅλην τὴν νύκτα, αἱ δὲ νεώτεραι νὰ νυστάζουν ἀμέσως. Ἡ ἀντίστασις ἐν τούτοις παρετάθη μέχρι τοῦ φθινοπώρου, ὅτε συνελθέντες οἱ προὔχοντες τῆς νήσου εἰς τὸ δημαρχεῖον κατέληξαν, μετὰ ματαίαν ἀναζήτησιν ἄλλης διεξόδου, εἰς τὸ συμπέρασμα ὅτι δὲν ὑπῆρχεν ἄλλο μέσον ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὰ ἐπιούσια πράσσα καὶ ἀνάκτησιν ὀλίγου ὕπνου ἢ ὀλίγης ἀγρυπνίας παρὰ νὰ ὑποταχθῶσιν. Ἐκ δὲ τῶν προταθέντων μέσων ὑποταγῆς ἐπροτιμήθη ὡς οἰκονομικώτερον ἡ διὰ κοινοῦ ἐράνου παροχὴ ἀτόκου δανείου καὶ μικρᾶς κατὰ τὸ πρῶτον ἔτος ἐπιχορηγήσεως εἰς ἐργολάβον, ἀναδεχόμενον τὴν προμήθειαν κατὰ τὴν συντήρησιν δωδεκάδες ἁμαξῶν. Ἡ προσέγγισις τοῦ χειμῶνος καὶ τὸ ἄπαυστον κέντρισμα τῶν ἀνυπομόνων γυναικῶν συνετέλεσαν εἰς ταχεῖαν ἐξομάλυνσιν πάσης δυσχερείας. Περὶ τὰ Χριστούγεννα τοῦ αὐτοῦ ἔτους ἡ μὲν Λέσχη εἶχε μετατοπισθῇ ἀπὸ τῆς πρὶν στενωποῦ εἰς τὸν ἀνήφορον τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἐπὶ δὲ τῆς πλατείας ἠδύνατό τις νὰ θαυμάσῃ ἀξίαν μουσείου συλλογὴν ὀχημάτων συρομένων ὑπὸ ἀπομάχων ἵππων παντὸς γένους, χρώματος καὶ μεγέθους. Ἐφάμιλλος τῆς τῶν ἁμαξῶν καὶ τῶν ἀλόγων ἦτο καὶ ἡ ποικιλία τῶν ἡνιόχων, Ἀθηναίων ἐν φουστανέλλᾳ, Ἰταλῶν μὲ ἐρυθρὰς ζώνας καὶ πίλους τῆς Καλαβρίας, σκουφοφόρων Ἑπτανησίων καὶ δύο ἢ τριῶν ἰθαγενῶν, προβιβασθέντων ἀπὸ ὀνοκόμων εἰς ἱπποκόμους. Πάντες οὗτοι, ἄνθρωποι καὶ ζῷα, κατέλυον χάριν οἰκονομίας παρὰ τὰ Ταμπάκικα εἰς κοινὸν στάβλον, τοῦ ὁποίου τὴν προσέγγισιν ἀνήγγελλε μακρόθεν πρωτότυπός τις συνδυασμός ἀρώματος βυρσοδέψου καὶ καβαλλίνας.
Τρία περίπου ἔτη μετὰ τὰ ἀνωτέρω ἀξιομνημόνευτα γεγονότα ἔτυχε ν’ ἀναγκασθῶ, διὰ λόγους ἀσχέτους πρὸς τὴν παροῦσαν διήγησιν, νὰ παραμείνω ἐπὶ τρεῖς ἑβδομάδας ἄεργος εἰς τὴν Σύρον. Ἂν καὶ ἐπλησίαζε νὰ τελειώσῃ ὁ Νοέμβριος, δὲν ἐνθυμοῦμαι
