Σελίδα:Συριανά Αφηγήματα, Εμμανουήλ Ροΐδου.djvu/138

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
134ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΪΔΟΥ

μὴ ἐξαιρουμένων τοῦ δέρματος καὶ τῶν σπλάγχνων, ἀλλ’ ἄσαρκον ἤδη καὶ λευκάζοντα σκελετόν. Ἐντὸς τῆς κοιλότητος αὐτοῦ ἀπέμενον ἐν τούτοις σκληροτράχηλοί τινες συμποσιασταί, μὴ πεισθέντες οὐδ’ ὑπὸ τῆς βροχῆς πυρὸς νὰ ἐγερθῶσι τῆς τραπέζης.

Καιρὸς ἦτο ἤδη νὰ ἐπιδείξωσι τὴν ἀνδρείαν αὐτῶν οἱ σκύλοι. Οὔτοι ἀνυπομόνουν πρὸ πολλοῦ, ὠρύοντο, ἠνωρθοῦντο, καὶ ἔσειον τοὺς ἱμάντας μετὰ τοσαύτης ὁρμῆς, ὥστε ἐκινδύνευον νὰ παρασυρθῶσιν οἱ κρατοῦντες αὐτοὺς ἄνδρες. Ὅτε ἀπελύθησαν ἐπὶ τέλους, δὲν ἀνέμειναν νὰ ἀνοιχθῇ αὐτοῖς ἡ πύλη τοῦ ἀμφιθεάτρου, ἀλλὰ κατεκυλίσθησαν ἀπὸ τῆς κορυφῆς τοῦ τοίχου εἰς τὴν παλαίστραν ὡς καταρράκτης οἱ ἑξήκοντα μολοσσοί, καὶ ἤρχισεν ἀξία ἐπικῆς ἀνυμνήσεως ποντικοσφαγή. Φοβερὰ ἦτο ἡ μανία καὶ ἄσβεστος ἡ δίψα αἵματος τῶν σκύλλων. Ἔδακνον, ἔπνιγον, ἐσπάρασσον καὶ ἐσκόρπιζον περὶ αὐτοὺς ἑκατοντάδας ἀσπαιρόντων πτωμάτων. Τοῦτο διήρκεσεν ἐπὶ δέκα περίπου λεπτά, κατὰ τὰ ὁποῖα ἀσφαλὴς ἐφαίνετο ἡ ἔκβασις τοῦ ἀγῶνος. Τί ὅμως ἦσαν ἐκατοντάδες τινὲς νεκρῶν, ἐνῶ εἰς μυριάδας ἀνήρχοντο οἱ περικυκλοῦντες αὐτοὺς ἐχθροί;

Μετ’ ὀλίγον ἀντήχησαν γαυγίσματα, ὁμοιάζοντα μᾶλλον πρὸς γοερὸν παράπονον ἢ ἀλαλαγμὸν θριάμβου. Οἱ ποντικοὶ συνελθόντες ἐκ τῆς ἐκπλήξεως ἤρχιζον ἤδη ν’ ἀμύνονται κρατερῶς, ἀναρριχώμενοι καὶ προσηλούμενοι ὡς βδέλλαι ἐπὶ τῶν νώτων τῶν μολοσσῶν, οἵτινες ἐξηκολούθουν μὲν νὰ σπαράττωσι τοὺς περὶ αὐτούς, ἀλλὰ μάτην ἠγωνίζοντο ν’ ἀποτινάξωσι τοὺς ἐπικαθημένους. Ὁλόκληρον τὸ σῶμά τινων ἐκ τῶν σκύλλων ἐκαλύπτετο ὑπὸ ποντικῶν ὡς πρὸ μικροῦ ὁ νεκρὸς τοῦ ἵππου, καὶ ἄδηλος ἀπέβαινεν ἡ ἔκβασις τῆς μάχης. Ἀνδρεῖοι μὲν καὶ ῥωμαλέοι ἦσαν οἱ βουλδόγοι, ἀλλὰ καὶ πολὺ ὀλιγώτεροι τῶν ἐν Θερμοπύλαις συντρόφων τοῦ Λεωνίδα κατὰ τῶν ἀμετρήτων περσικῶν στιφῶν. Ὅπως λοιπὸν μὴ πέσωσιν οὔτοι, ἔστω καὶ ἐνδόξως ὑπὸ τοὺς ὀδόντας τῶν ποντικῶν, κατεπείγουσα ἦτο ἡ ταχίστη παροχὴ εἰς αὐτοὺς ἐπικουρίας. Ἀνοίξαντες τότε τὴν μεγάλην πύλην εἰσώρμησαν ἀθρόοι εἰς τὴν παλαίστραν οἱ Καραβινιέροι, μετὰ τῆς ἐφεδρείας τῶν χωρικῶν. Τρεῖς ἢ τέσσαρες μόνον ἐξ αὐτῶν ἐγύμνωσαν τὴν σπάθην, ἀλλ’ οἱ πλεῖστοι ἐπροτίμησαν ὡς ὅπλον τὰς μακρὰς καὶ βαρείας ῥάβδους.

Ταύτας μετεχειρίζοντο ὡς κατὰ τὸ ἁλώνισμα τοῦ σίτου οἱ γε-