Σελίδα:Συριανά Αφηγήματα, Εμμανουήλ Ροΐδου.djvu/137

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ133

όμενοι ὑπὸ τῆς ὀσμῆς τοῦ παρατεθέντος αὐτοῖς μεγαλοπρεποῦς συμποσίου. Οἱ πρῶτοι ἐμφανισθέντες ποντικοὶ ἦσαν ἐν ἀρχῇ ὀλίγοι καὶ ἐφαίνοντο δυσπιστοῦντες καὶ κάπως δειλοί. Ἀλλ’ οὔτοι ἦσαν ἁπλοὶ πρόσκοποι, ἀποσπασθέντες πρὸς κατόπτευσιν τοῦ ἐδάφους. Ἡ ἔκθεσις αὐτῶν ὑπῆρξεν, ὡς φαίνεται, ἐνθαρρυντική. Μετ’ ὀλίγον ἐξώρμησαν ἐκ πάσης ἀνοιχθείσης ὀπῆς καὶ ἐξ ἄλλων πιθανῶς ὑπογείων ὀχετῶν, διότι ἐφαίνοντο ὡς ἀναδυόμεναι ἐκ τῆς γῆς πυκναὶ φάλαγγες τρωκτῶν τετραπόδων. Ἄξιον δὲ σημειώσεως εἶνε ὅτι, ἐφ’ ὅσον ηὔξανεν ὁ ἀριθμός, ἐφαίνετο συναυξάνον καὶ τὸ μέγεθος αὐτῶν. Ἐνῷ οἱ πρῶτοι εἰσελάσαντες ἠδύναντο νὰ θεωρηθῶσιν ὡς μεγάλοι μόνον ποντικοί, τὸ ἀνάστημα πλείστων ἐκ τῶν ἤδη εἰσορμώντων δὲν ἐφαίνετο κατώτερον τοῦ τῶν γάτων. Μετὰ τίνα δὲ λεπτὰ ὁλόκληρος, ἄνευ τοῦ ἐλαχίστου κενοῦ, ἡ ἐπιφάνεια τοῦ εὐρυτάτου ἐκείνου περιβόλου ἐκαλύπτετο ὑπὸ ἐμψύχου καὶ ἀεικινήτου τάπητος παρδαλοχρόου, διότι τὰ ζῷα ταῦτα διεκρίνοντο οὐ μόνον διὰ τοῦ ἀναστήματος ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ χρώματος τὴν ποικιλίαν. Ὑπῆρχον ποντικοὶ ὁλόμαυροι, καστανοί, ξανθοί, ὀρφνοί, μολυβδόχροοι καὶ τίνες λευκοί, ἴσως ἐκ τῶν γηρατείων.

Ὁ νεκρὸς τοῦ ἵππου δὲν ἐφαίνετο πλέον. Ἐκεῖ ὅπου ἔκειτο, οὐδὲν ἄλλο ἔβλεπέ τις ἢ πυκνότερον σωρὸν ποντικῶν ἔχοντα περίπου τοῦ πτώματος τὸ σχῆμα. Ἐκ τοῦ σωροῦ τούτου ἀνήρχετο παράδοξος τὶς ἦχος ὁμοιάζων τὸν κροταλισμὸν τῶν πηρουνίων καὶ τῶν σιαγόνων κατὰ τὴν ὥραν τοῦ γεύματος ἐν τῇ αἰθούσῃ πολυανθρώπου ξενοδοχείου. Τὸ συμπόσιον διήρκει ἀπὸ μιᾶς ἤδη ὥρας. Ἀλλ’ ἡμεῖς οὐδὲν ἄλλο ἠδυνάμεθα νὰ διακρίνωμεν πλὴν τοῦ ἀμόρφου, ἀεικινήτου καὶ ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν ὀγκουμένου ἐκείνου σωροῦ.

Οὐδ’ ἔπαυσαν νὰ προσέρχονται πανταχόθεν νέα ἀδηφάγα σμήνη. Οἱ καταφθάνοντες ἀνέβαινον καὶ ἔτρεχον ἐπὶ τῆς ῥάχεως ἀλλήλων καὶ ἐπὶ τούτων ἄλλοι. Ὁ ζωντανὸς ἐκεῖνος τάπης ὠμοίαζεν ἤδη πρὸς τὰ νῶτα τρικυμιώδους θαλάσσης.

Κατὰ τὴν στιγμὴν ἐκείνην ἐρρίφθησαν κατὰ διαταγὴν τοῦ ἀρχηγοῦ τρεῖς ἀναμμέναι δᾴδες ἐπὶ τοῦ ἀποκρύπτοντος τὸ πτῶμα σωροῦ καὶ ἡ ζέουσα ῥητίνη ἔσταξεν ἐπὶ τῶν δαιτυμόνων. Περὶ αὐτὴν ἐσχηματίσθη τότε εὐρεῖα ὀπὴ καὶ εἰς τὸ βάθος τοῦ λάκκου διεκρίνομεν οὐχὶ πτῶμα ἵππου, διότι οὗτος εἶχε φαγωθῆ ὁλόκληρος,