Σελίδα:Συριανά Αφηγήματα, Εμμανουήλ Ροΐδου.djvu/136

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
132ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΪΔΟΥ

μικρὰ πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ἡ ὀλίγον ἀπέχουσα ἀπὸ τοῦ σφαγείου τῶν ἵππων καὶ ὥρα ἡ τετάρτη τῆς πρωίας, ἡ συνήθης πρὸς τοιαύτας κυνηγεσίας. Περιττὸν δὲ εἶνε νὰ προσθέσω ὅτι ἐπεκράτει ἀκόμη τὸ βαθὺ σκότος ἀσελήνου καὶ ὀμιχλώδους φθινοπωρινῆς νυκτός, τὴν δὲ πορείαν ἡμῶν ἐφώτιζον χωρικοὶ κρατοῦντες μεγάλας ἐκ πίσσης λαμπάδας. Τούτους ἠκολούθουν περὶ τοὺς τριάκοντα Καραβινιέροι, φέροντες πλὴν τῆς σπάθης βαρεῖαν ῥάβδον καὶ σύροντες ἕκαστος διὰ λωρίου ζεῦγος τῶν ἀνωτέρω περιγραφέντων φοβερῶν μανδροσκύλων. Οὕτω βαδίζοντες ἐν σιωπῇ ὁμοιάζομεν συνωμότας.

Ἡ νῦξ καὶ τὸ κόκκινον φῶς τῶν δᾳδῶν μετέδιδον εἰς τὴν παράταξιν ἡμῶν χροιὰν Κατιλιναϊκήν. Ἐφ’ ὅσον ἐπλησιάζομεν πρὸς τὰ σφαγεῖα, τὸ ἔδαφος νοτισθὲν ὑπὸ τῆς προσφάτου βροχῆς καθίστατο σπογγωδέστερον. Ὁ πιτυλίζων ἡμᾶς βόρβορος εἶχε τὴν ῥευστότητα τοῦ ὕδατος καὶ τὸ ὕδωρ τὴν πυκνότητα τοῦ βορβόρου. Αὐτὸς δὲ ὁ ἀὴρ ἐφαίνετο πυκνωθεὶς ἐκ τῶν παντοίων πνιγηρῶν ἀναθυμιάσεων καί, ὅπως δυνηθῇ τὶς ν’ ἀναπνεύση, ἠναγκάζετο νὰ φράξῃ τὴν μύτην.

Ἐπὶ τέλους ἐφθάσαμεν πρὸ χαμηλοῦ τίνος περιτοιχίσματος, ἐφ’ οὗ στηρίξαντες κλίμακα ἀνήλθομεν καὶ ἐκαθίσαμεν ἐπὶ τῆς κορυφῆς τοῦ τοίχου. Οὗτος περιέφρασσεν ἱκανῶς εὐρύχωρον κυκλικὸν περίπου χῶρον, εἶδός τι ἀμφιθεάτρου, τοῦ ὁποίου τὸ πλακόστρωτον ἔδαφος διετέμνετο δι’ αὐλακίων ἀποληγόντων εἰς κιγκλιδοφράκτους πρὸς ἐκροὴν τοῦ αἵματος ὀπάς. Ὁ τρόπος οὗτος ἐχρησίμευε πρὸς σφάξιμον καὶ ἐκδορὰν τῶν ἵππων, ὡς ὑπεδείκνυεν ὁ ἐν γωνίᾳ τινὶ σωρὸς κρανίων. Οἱ ἵπποι δὲν ἐθεωροῦντο ἀκόμη κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ἀνήκοντες εἰς τὸ γένος τῶν φαγωσίμων, ἀλλ’ ἐν τούτοις ἀντὶ νὰ γείνωσι συνταξιοῦχοι ἐσφάζοντο οἱ γηράσαντες πρὸς ἀμοιβὴν τῶν μακρῶν αὐτῶν ἐκδουλεύσεων εἰς τὸ ἀχάριστον ἀνθρώπινον γένος. Νεκρὸς ἵππος ἔμελλε νὰ πρωταγωνιστήσῃ κατὰ τὴν πανήγυριν τῆς νυκτὸς ἐκείνης, οὐδ’ ἐβράδυνε νὰ ἐμφανισθῇ ἐπὶ τῆς σκηνῆς, συρόμενος διὰ σχοινίων μέχρι τοῦ κέντρου τοῦ ἀμφιθεάτρου ὑπὸ τεσσάρων τῶν συνοδευόντων ἡμᾶς χωρικῶν. Οὔτοι ἔσπευσαν νὰ κλείσωσι τὸ δίφρακτον, δι’ οὗ εἶχε εἰσαχθεῖ τὸ πτῶμα, συγχρόνως δὲ ν’ ἀνοίξωσι τὰς ὀπὰς τοῦ τοίχου, δι’ οὗ ἔμελλον νὰ εἰσπηδήσωσιν εἰς τὸ στάδιον οἱ ἀναμενόμενοι ἱπποφάγοι, ἑλκυ-