Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐλεεῖ τοὺς πτωχοὺς δανείζει εἰς τὸν Θεόν.
Ὡραίαν τινὰ καλοκαιρινὴν ἡμέραν ἡ Μαρία καὶ ἡ θυγάτηρ αὑτῆς Ἑλένη ἐξῆλθον μετὰ τὸ γεῦμα εἰς τὸ περιβόλι, τὸ ὁποῖον εὑρίσκετο πρὸς τὴν κατωφέρειαν τοῦ βουνοῦ, καὶ διεσκέδαζον πολλὴν ὥραν ἐκεῖ παρατηροῦσαι τὰ λαχανικὰ, τοὺς τρυφεροὺς κάλυκας τῶν ρόδων ἑτοίμους νὰ ἀνοιχθῶσι, καὶ τὰ στιλπνὰ κεράσια, τὰ ὁποῖα ἤρχιζον νὰ στολίζωνται ἀπὸ τὰ ζωηρά των χρώματα.
Ἐκάθισαν ἐπί τινας στιγμὰς σιμὰ τοῦ πίδακος, ὁ ὁποῖος ἦτο εἰς τὸ μέσον τοῦ κήπου καὶ μετὰ πολλῆς εὐχαριστήσεως παρετήρουν τὰ παιγνίδια τῆς πηγῆς αὐτῆς, τῆς ὁποίας τὸ νερὸν διαυγέστερον τοῦ κρυστάλλου καὶ ἀναπηδῶν εἰς ὕψος ἱκανὸν ἀντανέκλα τὰς ἀκτῖνας τοῦ ἡλίου καὶ ἔπιπτε πρὸς τὰ κάτω ὡς λεπτὴ βροχὴ, διὰ τῆς ὁποίας ἐσχηματίζετο μικρὸν οὐράνιον τόξον.
Μετὰ ταῦτα ἐκάθισαν ὑπό τινα σκιάδα
