στήσεις ἦτο νὰ εὐεργετῇ τοὺς δυστυχεῖς· ἡ δὲ γυνή του Μαρία ἦτο ἡ παρηγορία τῶν δυστυχῶν, τοὺς ὁποίους ἐπεσκέπτετο συχνὰ εἰς τὰς καλύβας των, καὶ πάντοτε μετέβαινεν εἰς τὰς πλησιεστέρας κοιλάδας διὰ νὰ τοὺς παρηγορῇ καὶ φροντίζῃ περὶ αὐτῶν· ὅσοι δὲ εἶχον ἀνάγκην βοηθείας εὕρισκον ἀνακούφισιν τῶν δεινῶν αὐτῶν εἰς τὸν πύργον τῆς ἀγαθῆς δεσποίνης Μαρίας.
Τὸ ἐνάρετον αὐτὸ ζεῦγος εἶχε καὶ θυγατέρα μονογενῆ, ὀκταετῆ σχεδὸν τὴν ἡλικίαν· καλὴ καὶ χαρίεσσα ὡς ἡ μήτηρ της ἦτο εὐπροσήγορος πρὸς πάντας, καὶ ὁσάκις ἠδύνατο νὰ κάμνῃ χάριν τινὰ εἰς κανένα ᾐσθάνετο μεγίστην εὐχαρίστησιν. Καὶ τοὺς τρεῖς ἐσέβοντο οἱ κάτοικοι τοῦ τόπου, ὅσοι δὲ διέκρινον μακρόθεν τὸν πύργον τοῦ Μαυρομιχάλη ηὔχοντο διὰ τοὺς κατοικοῦντας εἰς αὐτόν. Διὰ τοῦτο καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἦτο πάντοτε μετ’ αὐτῶν, καὶ μ’ ὅλον ὅτι ἔδιδον ἀφθόνως εἰς τοὺς πτωχοὺς ποτὲ δὲν τοὺς ἔλειπε τίποτε.
