— Ἂς δοξάσωμεν τὸν Θεὸν, εἶπεν ἡ Κλεονίκη, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔδωκε τοιαῦτα τέκνα. Ἀλλὰ, προσέθηκε, προσέξατε φίλτατά μου, προσέξατε νὰ μὴν ὑπερηφανευθῆτε διὰ τὸ ἐνεργὸν μέρος τὸ ὁποῖον ἐλάβατε εἰς τὰ γενόμενα. Ὁ καϋμένος ὁ Ἀνδρέας εὐγνώμων πρὸς τοὺς εὐεργέτας του, παραβαλλόμενος πρὸς σᾶς ἔκαμε πολὺ περισσότερον.
— Ἀληθῶς, εἶπεν ὁ Χριστόδουλος, δίδων τὸ ποτῆρι του γεμᾶτο ἀπὸ κρασὶ πρὸς τὸν νεανίσκον. Νὰ, καλό μου παιδὶ, πίε εἰς ὑγείαν μας!
— Καὶ εἰς τὸν καλὸν ἄρχοντα Γρηγόριον, εἶπεν ἡ Μαρία, καὶ εἰς αὐτὸν ὀφείλομεν ὡσαύτως δάκρυ εὐγνωμοσύνης· ἂν δὲν εὐσπλαγχνίζετο τὸν πτωχὸν Ἀνδρέαν τί θὰ ἤμεθα τώρα;
— Ἀλλὰ λησμονεῖτε τὸν ἄρχοντα Χριστόδουλον, ὑπέλαβεν ἡ Κλεονίκη, τὸν ἄρχοντα, ὁ ὁποῖος ὑπερασπίζεται τόσον γενναίως δυστυχῆ χήραν καὶ ταλαίπωρον ὀρφανόν. Ἡ ἀγαθὴ αὕτη πρᾶξίς του δὲν ἠδύνατο νὰ μὴ
