ἀνταμειφθῇ. Ὡσαύτως λησμονεῖτε τὴν Μαρίαν καὶ τὴν Ἑλένην, αἱ ὁποῖαι ἔδειξαν πόσον μᾶς ἀγαποῦν. Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς, ὁ ὁποῖος ᾠκονόμησε πάντα τόσον καλῶς.
Μετ’ ὀλίγον ἐξῆλθεν ἡ Ἑλένη καὶ ἐπέστρεψεν ἀμέσως φέρουσα τὴν περιστερὰν, τὴν ὁποίαν εἶχε κομίσει ἀπὸ τὸ Οἴτυλον χωρὶς νὰ εἴπῃ τίποτε εἰς τὴν φίλην της.
Ἔφερε πρὸς αὐτὴν τὸ χαριέστατον πτηνὸν, κρατοῦν εἰς τὸ ράμφος αὐτοῦ κλάδον ἐλαίας χρυσοῦν καὶ τὸ ἔθηκεν ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτῆς.
— Ἀγαπητή μου κόρη, εἶπεν ἡ Μαρία, δέξου τὸν κλάδον τοῦτον τῆς ἐλαίας ὡς τεκμήριον τῆς εὐγνωμοσύνης μας καὶ ἐνθύμημα τῆς εὐτυχοῦς ἀπολυτρώσεώς μας. Μοὶ τὸ ἐδώρησεν ἡ ἀγαθή μου μήτηρ, ἡ εὐσεβεστάτη ἐκείνη γυνὴ, ἐπειδὴ δὲ καὶ σὺ εἶσαι ἀγαθὴ καὶ θεοσεβὴς σοῦ τὸ χαρίζω μὲ μεγάλην μου εὐχαρίστησιν.
Τὴν ἐπαύριον ὁ Χριστόδουλος μετὰ τῆς
