εσχέθη ὅτι ἀπὸ τῆς ἑπομένης ἡμέρας θὰ ἤρχιζε νὰ μεριμνᾷ περὶ τῶν συμφερόντων της καὶ τὴν παρεκάλεσε νὰ περιμείνῃ τὴν ἐπιστροφήν του εἰς τὸν πύργον.
Ἡ Κλεονίκη μὲ δάκρυα εὐγνωμοσύνης τὸν εὐχαρίστησε διὰ τὴν γενναίαν αὐτοῦ φιλοξενίαν, ὁ δὲ Χριστόδουλος παραλαβὼν τοὺς ἀνθρώπους αὑτοῦ ἀπῆλθεν ἀμέσως τὴν ἐπαύριον.
Ἡ Ἑλένη ἔχαιρε διότι ἡ Εὐφροσύνη ἔμελλε νὰ μείνῃ μετ’ αὐτῆς ὀλίγας ἡμέρας. Τὴν ὡδήγησεν εἰς τὸν θάλαμόν της, εἰς τὸ περιβόλι, τῆς ἔδειξε τὸ ἁρμάριόν της, τὰ ἄνθη της καὶ τὴν περιστεράν της. Τοιουτοτρόπως τὰ δύο ἀξιαγάπητα κοράσια ἐφιλιώθησαν ἐντὸς ὀλίγου, διότι καὶ τὰ δύο εἶχον ἐκ γενετῆς αἰσθήματα καλὰ, ἡ δὲ ἀνατροφὴ τὴν ὁποίαν εἶχον λάβει ἀνέπτυξε περισσότερον ἀκόμη τὰς διαθέσεις τῶν καρδιῶν των.
Μετὰ τεσσάρων ἡμερῶν ἀπουσίαν ἐπανήλθε καὶ ὁ Χριστόδουλος:
