—Ὅλον αὐτὸ τὸ διάστημα της ἀπουσίας σου, εἶπεν ἡ ὑπηρέτρια, ἦτο πάντοτε λυπημένη καὶ σὲ ἐζήτει παντοῦ. Ἀπορῶ πῶς ἕνα περιστέρι δύναται νὰ γνωρίζῃ τὴν εὐεργέτιδά του καὶ νὰ τὴν ἀγαπᾷ τόσον πολύ!
—Ἀληθινὰ, ἀπεκρίθη ἡ Ἑλένη, δὲν ἠδύνατο νὰ δείξῃ περισσοτέραν εὐγνωμοσύνην διὰ τὴν ὀλίγην τροφὴν τὴν ὁποίαν τῆς δίδω καθ’ ἡμέραν.
— Ἀλλὰ σὺ παιδί μου, εἶπε διακόπτουσα αὐτὴν ἡ μήτηρ της, εἶσαι πάντοτε ὅσον καὶ ἡ περιστερὰ εὐγνώμων; Σήμερον ἐχάρης ὅπως δὲν ἐχάρης ἄλλοτε, εὐχαρίστησες διὰ τοῦτο τὸν Θεόν; Μὴ καταδέχεσαι νὰ σὲ κάμνῃ νὰ ἐρυθριᾷς ἡ διαγωγὴ τοῦ μικροῦ τούτου ζώου ὅταν φαίνεται καλλίτερόν σου.
Καὶ τῷ ὄντι ἡ Ἑλένη εἶχε λησμονήσει νὰ εὐχαριστήσῃ τὸν Θεὸν δι’ ὅσα παρ’ αὐτοῦ ἔλαβε καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν, ἀλλ’ ἀπὸ τότε δὲν ἐπήγαινε ποτὲ νὰ κατακλιθῇ χωρὶς νὰ τὸν εὐχαριστήσῃ διὰ τὴν χαρὰν καὶ τὰς εὐερ-
