γεσίας, τὰς ὁποίας ἐχορήγει εἰς αὐτὴν καθ’ ἑκάστην.
— Ἀγαπητό μου περιστέρι, εἶπε μίαν ἡμέραν ἡ Ἑλένη εἰς τὸ πτηνὸν, τὸ ὁποῖον ἀπὸ πρωΐας καθήμενον εἰς τὴν γωνίαν τῆς τραπέζης ἐθεώρει τὴν κυρίαν του μετὰ πολλῆς τρυφερότητος, πόσον ὠφελήθην ἀπὸ σὲ καὶ πόσην χάριν σοῦ χρεωστῶ!
— Ἠδύνασο νὰ μάθῃς ἀπὸ τὸ περιστέρι καὶ ἄλλα πράγματα, ἀπεκρίθη ἡ μήτηρ της· ἄκουσε μάλιστα τοῦτο τὸ ὁποῖον εἶναι καὶ ὠφελιμώτατον: Αὕτη ἡ περιστερὰ ἡ ὁποία εἶναι τόσον καθαρὰ καὶ λευκὴ εἶναι ὡραία εἰκὼν τῆς ἀθωότητος· ἁπλῆ καὶ χωρὶς κακίαν δὲν ἠξεύρει οὔτε νὰ προσποιῆται, οὔτε νὰ ὑποκρίνηται καὶ ταῦτα ἐξήγησεν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὅτε εἶπε: Γίνεσθε ἀκέραιοι ὡς αἱ Περιστεραί. Ὦ ἀγαπητή μου Ἑλένη! εἴθε ἡ τοιαύτη εὐγενὴς ἁπλότης νὰ πίπτῃ πάντοτε εἰς τὸ μερίδιόν σου· εἴθε νὰ μὴ μολύνωσι τὴν καρδίαν σου ἡ προσποίησις, τὸ ψεῦδος καὶ ἡ
