Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
τὰ στήθια δὲν τοῦ καί’ ἡ ἀλήθεια·
βρίσκει τἀθάνατο νερὸ
-ἕναν καιρὸ καὶ μιὰ φορὰ- στὰ παραμύθια.
Καὶ κάπου μιὰ νυχτιά, κ’ ἦταν ἡλιόκριση
τοῦ φεγγαριοῦ, τὴ βρίσκει
ποῦ τὸν ἀνάμενε ἡ Χρυσόφρυδη
στὴν κρουσταλλένια τῆς Ἀγάπης βρύση,
κι ὁ νοῦς του δὲν ταράχτη
ποῦ λάμπαν τὰ ξανθά της σὰν χρυσόνεμα
στὸ ἐλεφαντένιο ἀδράχτι...
-Χαρὰ στὸν ἐρωτόκριτο, τὸν ἄξιο ἀρχαύλη
ποῦ σέρνει ἀγάπες πίσω του κοπάδια
μὲ τὰ γλυκὰ τραγούδια του καὶ τὸ σουραύλι
καὶ μὲ τἀβάσκαντα γλυκά του μάτια,
ποῦ στοίχημα θενὰ τοῦ βάλω:
ἂν μ’ ἀποστάσῃς στὸ χορό, μὲ παίρνεις σκλάβα,
κι ἂν σ’ ἀποστάσω λάλημα, σὲ παίρνω σκλάβο!
. . . . . . . . . . . . .
Ἐγὼ εἶμαι ὁ Τρύφων, δόξα μου! ποῦ πῆρα
τὴ Χρυσόφρυδη σκλάβα!
83
