Τὸν ἐβενώδη παστὸν ἀφίνει
νύμφη κροκόπεπλος ἡ Αὐγή,
τὴν πορφυρόχρυσον κόμην χύνει,
πυρρὸν τὸ βῆμά της ὁδηγεῖ·
ῥοδοδακτύλους ἐκτείνει χεῖρας
καὶ τὰς ἑῴας ἀνοίγει θύρας.
Ὑπεμειδίασεν ὅλʾ ἡ πλάσις.
Κʾ ἁρματηλάτης περικλυτὸς
εἰς ἐρεβώδεις ὠθεῖ ἐκτάσεις
τὸ μαῦρον κάλυμμα τῆς νυκτός.
