Τὰς βλασφημίας των δύο ἄλλοι
ἦλθον ἀκούσαντες ἀπνευστί...
Ἐν αἱματώδει σκοτίῳ πάλῃ
τίς ἐξηπλώθη μεγαλωστί;
Εὐρὺς τὰ νῶτα, ἄοπλος γέρων,
πληγὰς χαινούσας μυρίας φέρων.
Ἔπεσεν! οὕτως ἀστερογείτων
καμφθεῖσα λεύκη πίπτει πρηνής,
ὅταν τὴν κόψῃ χαλυβοχίτων
ἐργάτου πέλεκυς ἀπηνής.
Καὶ ὅπως, κλίνουσα ἡ Σελήνη
πρὸς τοῦ ὁρίζοντος τὴν ἀκτήν,
τὸ τελευταῖόν της βλέμμʾ ἀφίνει
πρὸς τὸν κοιμώμενον ἐραστήν,
οὕτως ὁ γέρων, τὸ δύον βλέμμα
πρὸς τὰς Ἀθήνας στρέψας ἠρέμα,
«Τὸ τελευταῖον τοῦ Κόδρου χαῖρε
πατρίς μου, λάβε, ἀγαπητή,
κʾ ἐλευθερίαν τῷ κόσμῳ φέρε.»
Εἶπε, κʾ ἐξέπνευσʾ ἀστενακτεί.
