— Μὰ νομίζετε ὅτι εἶναι εὔκολον αὐτό, κύριε συνταγματάρχα; Δότε μου τὴν ἄδειαν νὰ σᾶς ἐρωτήσω καὶ ἐγώ κάτι διὰ νὰ πεισθῆτε, εἶπεν ὁ λοχίας. Γνωρίζετε βέβαια τὸ ἀλφάβητον;
— Τί ἐρώτησις εἶναι αὐτή! εἶπεν ὁ συνταγματάρχης συνοφρυούμενος.
— Λοιπόν, ἐξηκολούθησεν ἀταράχως ὁ ὑπαξιωματικός, πέτε μου ποῖον εἶναι τὸ δέκατον ἕβδομον γράμμα τοῦ ἀλφαβήτου;
— Τὸ δέκατον ἕβδομον γράμμα,... εἶπεν ἐν ἀμηχανίᾳ ὁ συνταγματάρχης· στάσου μία στιγμὴ!... Ἄλφα ἕνα, Βῆτα δύο...
— Ἄ!... μὰ ἄν πηγαίνετε ἔτσι, θὰ τὸ εὕρετε βεβαίως, παρετήρησεν ὁ λοχίας· ὁ σκοπὸς εἶναι νὰ μοῦ τὸ εἰπῆτε ἀμέσως!
Καὶ ὁ συνταγματάρχης ἐδέησε νὰ παραδεχθῆ ὅτι εἶχεν ἄδικον.
Ἔν ἔκτακτον φαινόμενον τεραστίας μνήμης εἴχομεν καὶ ἡμεῖς ἄλλοτε ἐν Ἀθήναις, τὸν πρὸ ἐτῶν ἀποθανόντα Δημήτριον Κοκκίδην, καθηγητὴν τὴς Ἀστρονομίας καὶ διευθυντὴν τοῦ Ἀστεροσκοπείου. Ὁ νοῦς του ἦτο ἀληθὴς φωνογραφικὴ μηχανή. Ὅ, τι ἔβλεπεν ἢ ἤκουεν, ὅ, τι ἀνεγίνωσκεν ἢ ἐμάνθανεν ἐνετυποῦτο εἰς τὴν μνήμην του ἀνεξιτήλως καὶ ἐν δεδομένῃ στιγμῇ ἀπεδίδετο μετὰ θαυμασίας ἀκριβείας καὶ σαφηνείας. Ἐπειδὴ δὲ ἦτο παρατηρητικὸς καὶ φιλομαθὴς καὶ φιλαναγνώστης ἀνέκαθεν, ἀπεθησαύρισεν ἐν ἑαυτῷ πλῆθος γνώσεων παντοειδῶν, ἐξ ὧν οὐδεμία ἐκαλύφθη ὑπὸ τοῦ πέπλου τῆς λήθης. Διὰ τοῦτο ἡ ἀπέραντος μνήμη του εἶχε καὶ τοῦτο τὸ πλεονέκτημα, ὅτι ἦτο πολυσχιδὴς καὶ ποικίλη, περιλαμβάνουσα πολλὰ κεφάλαια γνώσεων ἀσχέτων πρὸς ἀλλήλας. Οὕτω χάριν παιδιᾶς καὶ ἐν ὥρᾳ εὐθυμίας εὑρισκόμενος ἐν κύκλῳ φίλων, ἠρέσκετο νὰ ἐπιδεικνύῃ τὴν ἔκτασιν τὴς μνήμης του ἐπαναλαμβάνων τὰ ὀνόματα ὅλων τῶν ἁγίων τοῦ ἑορτολογίου κατὰ σειράν, ἀπὸ τῆς 1ης Ἰανουαρίου μέχρι τῆς 31ης Δεκεμβρίου, τὰ ὁποῖα ἐγνώριζεν ἐκ στήθους. Ἐγνώριζε καταλεπτῶς τὰ τῆς συστάσεως καὶ τοῦ ὀργανισμοῦ πάντων τῶν ἐν Εὐρώπῃ ἱπποτικῶν ταγμάτων καὶ περιέγραφεν ἐν πάσῃ ἀκριβείᾳ καὶ λεπτομερείᾳ τὰ διάσημα ἑκάστου αὐτῶν, τοὺς βαθμούς, τὰ χρώματα τῆς ταινίας κλπ. Ἐπειδὴ δὲ ἦτο καὶ ὀλίγον μουσικός, εἶχε καταγίνει περὶ τὴν ἱστορίαν τῆς μουσικῆς καὶ ἐγίνωσκεν ἀκριβέστατα πόσα καὶ ποῖα μελοδράματα συνέθεσεν ἕκαστος τῶν ἐπιφανῶν μουσουρ-
