ομοίαν περίστασιν. Ὁ συνταγματάρχης του εἶχε τὴν ἀξίωσιν, ὅπως ἕκαστος λοχαγὸς γνωρίζῃ ἐκ στήθους τὰ ὀνόματα ὅλων τῶν ἀνδρῶν τοῦ λόχου του. Κατὰ τὴν ἐπιθεώρησιν τοῦ συντάγματος ὁ συνταγματάρχης ἔφιππος μεταβαίνων ἀπὸ τοῦ ἑνὸς εἰς τὸν ἕτερον τῶν παρατεταγμένων λόχων ὑπέβαλλεν εἰς τὴν δοκιμασίαν ταύτην τοὺς λοχαγοὺς καί, ἐπειδὴ φυσικὰ τὸ πρᾶγμα ἦτο ἀδύνατον, ἀπηύθυνε βαρείας ἐπιπλήξεις εἰς ἕκαστον καὶ ἀπήρχετο δυσηρεστημένος. Ὁ τελευταῖος λοχαγός, βλέπων ὅτι ἤρχετο ἡ σειρά του, συνεννοήθη ἐν τάχει μετά τῶν ὑπαξιωματικῶν καὶ τῶν ἀνδρῶν τοῦ λόχου του, ν’ ἀπατήσῃ τὸν συνταγματάρχην κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπον: νὰ ἐκφωνῇ αὐτὸς ὀνόματα κατὰ τύχην, καθεὶς δὲ τῶν στρατιωτῶν κατὰ σειρὰν ν’ ἀπαντᾷ «παρών.» Τοῦτο καὶ ἐγένετο, μετὰ τὸ εἰκοστὸν δὲ ὄνομα ὁ συνταγματάρχης συνεχάρη τὸν λοχαγὸν καὶ ἀπῆλθεν εὐχαριστημένος. Ἀλλὰ τὸ τέχνασμα δὲν ἐβράδυνε νὰ γνωσθῇ εἰς τοὺς κύκλους τῶν ἀξιωματικῶν, φυσικὰ δὲ περιῆλθεν εἰς γνῶσιν καὶ τοῦ διοικητοῦ, ὅστις ἀγανακτήσας διὰ τὴν ἀπάτην, προσεκάλεσε τὸν λοχαγὸν εἰς ἀπολογίαν.
— Συνταγματάρχα μου, εἶπεν οὗτος δικαιολογούμενος, κατέφυγα εἰς αὐτὸ τὸ μέσον διὰ νὰ σᾶς εὐχαριστήσω· ἀλλ’ εἶναι ἀνθρωπίνως ἀδύνατον νὰ γνωρίζῃ κανεὶς ἐκ στήθους τὰ ὀνόματα τῶν ἀνδρῶν ὁλοκλήρου λόχου, ἀφοῦ ὀλιγώτερα ἀκόμη καὶ ἁπλούστερα πράγματα ὁ νοῦς δυσκολεύεται πολλάκις νὰ ἐνθυμηθῇ ἀμέσως. Καὶ θὰ σᾶς δώσω ἀμέσως τὴν ἀπόδειξιν. Αὐτὸς ἐκεῖ ὁ λοχίας εἶναι ἐκ τῶν καλλιτέρων ὑπαξιωματικῶν τοῦ λόχου μου, παλαιὸς στρατιώτης, ἔμπειρος προγυμναστής, γνωρίζων καλὰ τὸ ἔργον του. Προσκαλέσατέ τον καὶ ἐρωτήσατέ τον νὰ σᾶς εἰπῇ ἀμέσως τὸ ἕκτον παράγγελμα τῆς γεμίσεως.
— Νομίζετε; εἶπεν ὁ συνταγματάρχης δυσπίστως.
Καὶ προσκαλέσας τὸν ὑπαξιωματικόν, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀποτόμως:
— Ποῖον εἶναι τὸ ἕκτον παράγγελμα τῆς γεμίσεως τοῦ ὅπλου;
— Τὸ ἕκτον παράγγελμα, ἐπανέλαβεν ὁ λοχίας· σταθῆτε μιὰ στιγμή!.. Τὸ πρῶτον εἶναι «φέρτε ἅρμ,» τὸ δεύτερον...
—Ἄ! μὰ ἂν πηγαίνῃς κατὰ σειράν, θὰ τὸ εὕρῃς βέβαια· ἀλλ’ ἐγώ ἐννοῶ νὰ μοῦ τὸ εἰπῇς ἀμέσως.
