τραγῳδίαν του. Ὁ Λαμὸτ μετὰ τὸ πέρας τῆς ἀναγνώσεως συνωφρυώθη καὶ ἐπετίμησε σφοδρῶς τὸν ποιητὴν ὡς σφετεριστὴν ξένου ἔργου. «Ἡ τραγῳδία αὐτὴ, τοῦ εἶπε, μοῦ εἶναι ἀρκετὰ γνωστὴ καὶ διὰ νὰ σοῦ τὸ ἀποδείξω, θὰ σοῦ ἀπαγγείλω τὴν τετάρτην σκηνὴν τῆς δευτέρας πράξεως, τὴν ὁποίαν ἄλλοτε εἶχα ἀποστηθίσει». Καὶ τὴν ἀπήγγειλε τῷ ὄντι λέξιν πρὸς λέξιν πρὸς τὸν ποιητήν, ὅστις διεμαρτύρετο ἐμβρόντητος καὶ ὅστις ἡσύχασε, μόνον ὅταν ἤκουσε παρὰ τοῦ Λαμὸτ ὅτι ἐπρόκειτο περὶ ἀστεϊσμοῦ, ὀφειλομένου εἰς τὴν τεραστίαν του μνήμην.
Μερικοὶ ἔχουν τὸ πλεονέκτημα νὰ διακρατοῦν εἰς τὴν μνήμην των τὴν εἰκόνα τῆς μορφῆς ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους παροδικῶς καὶ ἐπὶ στιγμὴν ἐγνώρισαν, νὰ τοὺς ἀναγνωρίζουν ἐκ πρώτης ὅψεως μετὰ παρέλευσιν πολλῶν ἐτῶν, νὰ ἐνθυμοῦνται δὲ καὶ τὸ ὄνομά των. Τοιαύτην φήμην ἔχαιρόν τινες τῶν τεθνεώτων πολιτικῶν ἡμῶν ἀνδρῶν, οἷον ὁ Τρικούπης καὶ ὁ Δηλιγιάννης, οἵτινες ἀνεγνώριζον εὐθὺς τοὺς πανταχόθεν τῆς Ἑλλάδος συρρέοντας εἰς τὸν οἶκόν των ἀναριθμήτους φίλους καὶ ὀπαδοὺς καὶ προσηγόρευον αὐτοὺς ὀνομαστί. Ὁ Ἰούλιος Καῖσαρ ἐγίνωσκεν ἐξ ὀνόματος πάντας τοὺς στρατιώτας του, τὸ αὐτὸ δὲ λέγεται καὶ περὶ ἄλλων μεγάλων στρατηγῶν τῆς ἀρχαιότητος, περὶ τοῦ Κύρου καὶ τοῦ Σκιπίωνος. Ὁ δὲ Μέγας Ναπολέων μὴ θέλων νὰ φανῇ κατώτερος αὐτῶν καὶ κατὰ τοῦτο, ἀλλὰ καὶ μὴ κεκτημένος εἰς τόσον μέγαν βαθμὸν τὸ δῶρον τὴς μνήμης, μετήρχετο, κατά τινας νεωτέρους βιογράφους του, τὸν ἑξῆς δόλον. Συνεννοούμενος μετὰ τῶν ἀρχηγῶν τῶν συνταγμάτων τῆς φρουρᾶς του καὶ λαμβάνων παρ’ αὐτῶν ἀκριβεῖς πληροφορίας περὶ τοῦ ὀνόματος, τῆς καταγωγῆς καὶ τῶν προτέρων ὑπηρεσιῶν τῶν παλαιοτέρων στρατιωτῶν του, κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς ἐπιθεωρήσεως ἀπηυθύνετο δῆθεν τυχαίως πρὸς αὐτούς, τοὺς ἐξήταζε, προσεποιεῖτο ὅτι ἐνεθυμεῖτο τὸ ὄνομά των καὶ τὰς μάχας, εἰς ἃς παρευρέθησαν, καὶ τὰς πράξεις, δι’ ἅς διέπρεψαν, καὶ πολλάκις τοὺς ἐβράβευε διαθρύπτων τοιουτοτρόπως τὴν φιλοτιμίαν καὶ ἐξάπτων τὸν ζῆλον καὶ τὴν ἀφοσίωσιν τῶν ἀνδρείων ἐκείνων, ἀλλ’ ἀφελῶν πολεμιστῶν.
Ἕτερός τις στρατιωτικός, ἀφανὴς ὅμως οὗτος ἀξιωματικός, ἀλλ’ ἀρκετὰ εὐφυὴς, μετεχειρίσθη ἄλλο τέχνασμα εἰς παρ-
