ληρικόν. Ταῦτα κατηδάφισεν ὁ Λύσανδρος, ἀλλ’ ὁ Κόνων ἀνῳκοδόμησε τα δύο δυτικώτερα περὶ τὸ 392 π. Χ. Λιμένες δὲ τῶν Ἀθηνῶν ἦσαν ὁ Πειραιεὺς, ὁ κυρίως ἐμπορικὸς, περιοικούμενος ὑπὸ πόλεως οὐ μικρᾶς, ἧς ἐπίσημα καταστήματα ἦσαν τὸ Δεῖγμα, πρὸς ἔκθεσιν ἐμπορευμάτων, ἡ Σκευοθήκη τοῦ στόλου, ὅπου νῦν τὸ τελωνεῖον, ὁ ναὸς τῆς Ἀφροδίτης, παρὰ τὴν ἀνατολικὴν ακτήν. Κατὰ τὸ βάθος αὐτοῦ ὑπῆρχε καὶ μυχὸς, ὅστις ἐκαλεῖτο Κάνθαρος· δυτικῶς δ’ ἐπεΡατοῦτο δι’ ἀκρωτηρίου, τῆς Ἠετιωνίας, οὗ ὁπίσω σχηματίζεται λιμενίσκος, ὁ Κωφὸς ἢ Φωρῶν λεγόμενος. Ἀνατολικῶς δὲ προεῖχε λόφος τραχύς, εἰς οὗ τὸ ἔσχατον ἀκρωτήριον, κατὰ τὴν εἴσοδον τοῦ Πειραιῶς, φαίνονται τὰ λείψανα τοῦ τάφου του Θεμιστοκλέους. ’Οπίσω δὲ (ἀνατολικῶς τοῦ Πειραϊκοῦ τούτου λόφου) ὑψοῦται ἕτερος, καλούμενος Μουνυχία, ὡς καὶ ὁ μικρὸς λιμὴν ὅν ἐγκλείει. Μεταξὺ δὲ τῶν δύο λόφων κυρτοῦται ἕτερος στρογγύλος καὶ καλῶς πεφραγμένος λιμὴν, ὁ τῆς Ζέας, ὅστις ἦν τῶν Ἀθηνῶν τὸ νεώριον, και κατὰ τὴν εἴσοδον αὐτοῦ, δυτικῶς, ἦν ή Φρεαττὺς, θέσις ἐπώνυμος τοῦ ἐκεῖ σωζομένου φρέατος, εἰς ἣν ὑπῆρχε τὸ ἐν Φρεαττυϊ (ἴδ.) λεγόμενον δικαστήριον. Ἀνατολικώτερον δὲ τῆς Μουνυχίας ἐξετείνετο ἡ ἀκτὴ τοῦ Φαλήρου, ἰδίως χρησιμεύουσα πρὸς στάθμευσιν τῶν πολεμικῶν πλοίων. (Ὅρα συνημ. χάρτην Ἀθηνῶν).
Ἀθῆναιος, 1) Σικελὸς, σύγχρονος τοῦ Ἀρχιμήδους. Αὐτοῦ σώζεται πραγματεία «περὶ μηχανημάτων» πολεμικῶν. —2) Ἕλλην γραμματικὸς, ἐκ Ναυκράτιδος τῆς Αἰγύπτου, ζήσας ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καὶ Ῥώμῃ κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ γ΄ μ. Χ. αἰῶνος. Τὸ σωζόμενον αὐτοῦ πολύτιμον σύγγραμμα «Οἱ δειπνοσοφισταὶ,» εἰς Ι5 βιβλία, ἐστὶ συλλογὴ υποτιθεμένων διαλόγων πολλῶν ἀνδρῶν εὐφυῶν καὶ πεπαιδευμένων περὶ παντοίων πρακτικῶν ἀντικειμένων, καὶ περιέχει ὑπὲρ τὰ Ι,500 ἀποσπάσματα ἀπολεσθέντων ἀρχαίων συγγραμμάτων. Σχόλια εἰς αὐτὸν ἐξέδωκεν ὁ Casauban (1600).
Ἀθηναῒς, 1) Μία τῶν Ἀττικῶν φυλῶν ἐπὶ ’Ερεχθέως.—2) Ἀθηναία, θυγάτηρ τοῦ σοφιστοῦ Λεοντίου, ὡραία καὶ λογία, ἐνυμφεύθη τον αὐτοκράτορα Θεοδόσιον Β', ἐβαπτίσθη χριστιανὴ ὑπὸ τὸ ὄνομα Εὐδοκία, καὶ ἀπέθανε τὸ 460 μ. Χ. Εἰς αὐτὴν αποδίδονται τὰ «Ὀμηρόκεντρα» ἢ «Ὀμηροκέντρωνες,» βιογραφία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, συναρμολογηθεῖσα ἐκ τεμαχίων στίχων Ὀμηρικῶν
Ἀθηνίων, 1) ἐπίσημος Ἕλλην δακτυλιογλύφος, τῆς ἐποχῆς τοῦ Αὐγούστου. — 2) Ποιμὴν καὶ ληστὴς ἐκ Κιλικίας, ἐγένετο ἀρχηγὸς δουλικῆς ἐπαναστάσεως ἐν Σικελίᾳ κατὰ τὰ τέλη τοῦ α΄ αἰῶνος π. Χ.
Ἀθηνόδωρος, 1) ὑπὸ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου πεμφθεὶς μεθ’ ἑλληνικῆς ἀποικίας εἰς τὴν Βακτριανὴν, καὶ φονευθεὶς ὅτε ἐπεχείρησε νὰ βασιλεύσῃ (Curt. ΙΧ, 7). — 2) ὁ ἐπιλεγόμενος Κορδυλίων, στωϊκὸς φιλόσοφος ἐκ Ταρσοῦ, κατὰ τὸν α΄ αἰῶνα π. Χ., διευθυντὴς τῆς βιβλιοθήκης τῆς Περγάμου, ἠθέλησε νὰ ἐξαλείψῃ ἐξ αύτῆς ὅ,τι δὲν συνῇδε πρὸς τὰς δοξασίας του· ἀλλὰ ἐννοηθεὶς, ἐκωλύθη.—3) Ἕτερος, ἐπίσης στωϊκὸς ἐκ τῆς αὐτῆς πόλεως· διδάξας ἐν Ἀπολλωνίᾳ τῆς Ἠπείρου, καὶ ἐπισκεφθεὶς τὴν Ῥώμην, ἐβελτίωσε τῆς πατρίδος του τὴν νομοθεσίαν, καὶ ἔγραψε συγγράμματα μὴ διασωθέντα. — 4) ἴδ. Λαοκόων.
Ἀθησινὸς ἢ Ἀθισὼν, (Athesis, Adige, Etsch.) ποταμὸς τῆς ἄνω Ἰταλίας, ἐκ τῶν Ἄλπεων πηγάζων καὶ είς τὸν Ἀδρίαν ἐκβάλλων.
Ἀθληταὶ, Ἀθλοθέται Ἴδε Ὀλύμπια.
Ἄθως, ὀρεινὸν ἀκρωτήριον, 1935 μέτρα ὑψηλὸν, κατὰ τὴν Ἀκτην τῆς Χαλκιδικῆς ἐν Μακεδονίᾳ (τὸ Ἄγιον ὄρος), περιεῖχε τάς πόλεις Δῖον, Ὀλόφυξον, Θύσσον, Κλεωνὰς καὶ Ἄκραθων (ἢ Ἀκρόθωον). Τὸν
