Τύνιδα. Ἐβιάσθη λοιπὸν νὰ ἐπιστρέψῃ αὖθις εἰς Καρχηδόνα, ἀλλ' ἐνικήθη κατὰ κράτος, καὶ ἀπεφάσισε νὰ φύγῃ κρυφίως, ἐγκαταλείπων τὸν υἱόν του καὶ τὸν στρατόν. Τοῦτο ὃμως μαθὸντες οἱ στρατιῶται, τὸν συνέλαβον καὶ τὸν ἐδέσμευσαν. Ἀπολυθεὶς δὲ πάλιν, ἐδραπέτευσεν εἰς Σικελίαν, καὶ τότε οἱ στρατιῶται πλήρεις ὀργῆς, ἐθανάτωσαν τοὺς υἱούς του, καὶ ηὐτομὸλησαν οἱ πλεῖστοι εἰς τοὺς Καρχηδονίους. Ὁ δ' Ἀγαθοκλῆς ἐξεδικὴθη δι' ἀπαισίων ὠμοτήτων κατὰ τῶν ἐν Συρακοὺσαις οἰκογενειῶν αὐτῶν (Διοδ. Κ,54). Οὕτως ηὔξησεν ἡ ἐπιρροὴ τοῦ Δεινομένους, μεθ' οὗ ἠναγκάσθη νὰ συνθηκολογήσῃ ὁ Ἀγαθοκλῆς. Συγχρόνως δὲ διηλλάγη μετὰ τῶν Καρχηδονίων, παραδοὺς αὐτοῖς ἀντὶ χρημάτων τὰς σικελικὰς πόλεις, (Just. XXII, 8). Εἶτα δὲ τοὺς ἐξορίστους ἐν μάχῃ νικήσας, κατεδίκασε πολλὰς χιλιάδας εἰς θάνατον, καὶ συνεβιβάσθη μετὰ τοῦ Δεινομένους (Διοδ. Κ, 89). Νικήσας δὲ καὶ ἄλλας πόλεις, ἤρχισεν ἔκτοτε, ἠπιώτερον κυβερνῶν (Πολ. Θ, 23. - Just. XIII, 1, 2). Καὶ ἐβυσσοδόμευε μὲν πάντοτε νέας ἐπιχειρήσεις κατά Καρχηδόνος· ἁλλ' ἐν τῷ μεταξὺ ἐδηλητηρίασεν αὐτον ὁ ἔγγονος αὐτοῦ, Ἀγάθαρχος δι ὀδοντογλυφίδος, καὶ τὸ φάρμακον κατέτρωγε τὰς σάρκας αὑτοῦ καὶ τον ἐβασάνιζεν εἰς βαθμὸν ὥστε ἀνῆψε πῦρ καὶ ἐκάη ζῶν, το 289, εἰς ἡλικίαν 72 ἐτῶν (Διοδ. ΚΑ, 12. — Just. XXIII, 2), βασιλεὺσας ἔτη 28. Πρὸ τοῦ ,θανάτου του δ' ἔτι διημφισβήτουν ὁ υἱὸς καὶ ὁ ἔγγονὸς του τὴν κληρονομίαν του, καὶ τούτου ὑπερισχύσαντος, ἔπεμψεν εἰς Αἴγυπτον τὴν γυναῖκα καὶ τὰ παιδία του μικρον πρὶν ἤ ἀποθάνῃ. 2) υἱὸς Λυσιμάχου, τοῦ στρατηγοῦ Ἀλεξάνδρου τοῦ Μεγάλου, καὶ μετὰ ταῦτα βασιλέως τῆς Θρᾴκης ( Ἐν πολέμῳ κατὰ τῶν παραδουναβίων Γετῶν, ᾐχμαλωτεύθη ὑπὸ τοῦ βασιλέως αὐτῶν Δρυμιχαΐτου, ὡς καὶ ὁ Λυσίμαχος, ἐλθὼν νὰ τὸν σώσῃ (292 π.Χ.), ἀλλ' ἀμφότεροι ἀπηλευθερώθησαν (Πλουτ. Δημητρ. ΛΘ). Ἐν Καρίᾳ δὲ καὶ Λυδὶᾳ πολεμῶν ὁ Ἀγαθοκλῆς ἐν ἔτει 287 Δημήτριον τὸν Πολιορκητὴν (Πλούτ. αὐτ. ΜΣΤ), ἠνάγκασεν αὐτὸν νὰ ὑποχωρήσῃ. Μετά τινα δ' ἔτη ἡ μητρυιὰ αὐτοῦ Ἀρσινόη, θυγάτηρ τοῦ ἐν Αἰγύπτῳ Πτολεμαίου τοῦ Λάγου, καὶ συγχρόνως γυναικαδέλφη τοῦ Ἀγαθοκλέους, ἔχοντος εἰς γυναῖκα τὴν ἀδελφὴν αὐτῆς Λυσάνδραν, ἐκ φθόνου ἐσυκοφάντησεν αὐτὸν ὡς θέλοντα νὰ φονεύσῃ τὸν πατέρα του, καὶ ὁ Λυσίμαχος, πιστεύσας τὴν ἄδικον κατηγορίαν, ἠθέλησε νὰ τὸν δηλητηριάσῃ· ἀποτυχὼν δὲ, τὸν ἐθανάτωσε διὰ Πτολεμαίου τοῦ Κεραυνοῦ, υἱοῦ τοῦ Λάγου, τὸ 284 π.Χ. Ἡ δὲ σύζυγος καὶ τὰ τέκνα του κατέφυγον παρά τῷ Σελεύκῳ, βασιλεῖ τῆς Συρίας (Just XVII, 1, 4—9).
Ἀγάθυρσοι, σαρματικὸς λαὸς, τὴν καταγωγὴν αὐτοῦ ἀναφέρων εἰς ἥρωά τινα Ἀγάθυρσον, υἱὸν τοῦ Ἠρᾳκλέους καὶ τῆς Ἐχὶδνης (Ἡρόδ. Δ, 10), καὶ ἀδελφὸν τοῦ Γελωνοῦ, ἐξ οὖ κατήγοντο οἱ Γελωνοί. Καθ' Ἡρόδοτον ἦσαν γεωπόνοι, πλούσιοι, εἰρηνικοὶ, ἀλλ' οὐχὶ φιλάργυροι, καὶ κοινὰς τὰς γυναῖκας ἔχοντες. Κατὰ Βιργίλιον (Æn. IV, 146) ἦσαν γραπτοὶ (picti), ἐξ οὖ τινὲς ἐξέλαβον ὅτι, ὡς οἱ ἄγριοι, ἐχρωμάτιζον τὸ σῶμά των. Ἀλλ' ἄλλοι ἰσχυρίζονται ὃτι εἶχον τὰ ἐνδύματά των μόνον πολύχροα (Avienus, Perierg. 447.— Ἴδ. Pl. VI, 12, 26. — Mela, II, 1).
Ἀγάθων Τισαμενοῦ Ἀθηναῖος, γεννηθεὶς τὸ 448 π.Χ., τραγικὸς ποιητὴς, φίλος τοῦ Εὐριπίδου καὶ τοῦ Πλάτωνος. Τὸ πρῶτον ἐνίκησεν εἰς δραματικὸν ἀγῶνα τὸ 416, ὃτε καὶ διὰ τὴν δοθεῖσαν αὐτῷ ἑστίασιν ἔγραψεν ὁ Πλάτων τὸν διάλογον ὅν ἐπέγραψε «Συμπόσιον,» ἀποδιδοὺς αὐτῷ λόγους χαρακτηρίζοντας τὴν μόρφωσιν καὶ τάσιν τοῦ πνεύματός του. Ἦν εὔπορος, ἀνέτως ζῶν καὶ φίλος τῆς εὐζωίας, καὶ συγχρόνως μετὰ τοῦ Εὐριπίδου ἐπεσκέφθη τὴν πολυτελῆ αὐλὴν τοῦ βασιλέως τῆς Μακεδονίας Ἀρχελάου. Διδάσκοιλος αὐτοῦ ἦν ὁ Πρόδικος,
