εἰς τὰ ὑπὸ ἑλληνικὴν σημαίαν ταῦτα ταχύπλοα, πλοιάρχους Ἕλληνας καὶ πληρώματα ἀποτελούμενα, κατὰ τὰ δύο τρίτα, ἐξ Ἑλλήνων. Τοιαύτη ἦτο ἡ πρώτη περὶ συγκοινωνίας σύμβασις τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως· χάριν δὲ περιεργίας ἀναγράφομεν, ὅτι ὁ Φεράλδης, δύο μῆνας μετὰ τὴν εἰς Ἀθήνας μεταφορὰν τῆς πρωτευούσης, κατὰ Φεβρουάριον τοῦ 1835, ἐποιήσατο τῇ ἑλληνικῇ κυβερνήσει πρότασιν κατασκευῆς, ἀντὶ 1,000,000 δραχμῶν, σιδηροδρόμου μεταξὺ Ἀθηνῶν καὶ Πειραιῶς, ἀλλ’ ἡ ἐφημερὶς Ἀθηνᾶ ἐθεώρησε τὴν αἴτησιν ἑκατομμυρίου λίαν ὑπερβολικὴν καὶ συνεβούλευσε τὴν κυβέρνησιν νὰ μὴ παράσχῃ περισσοτέρας τῶν 180 — 200 χιλιάδων δραχμῶν!
Τὸ κυριώτατον ὅμως ὅπερ, κατ’ ἐξοχὴν, ἐχώλαινε καὶ περιῆγε τὴν χώραν εἰς σύγχυσιν καὶ ταραχήν, ἦτο τὸ οἰκονομολογικὸν σύστημα. Διότι καὶ εὐθὺς ἐν ἀρχῇ προσέκοψαν πάνθ’ ὅσα ἡ ἀντιβασιλεία ἐπεχείρησε πρὸς βελτίωσιν τῶν κακῶς ἐχόντων οἰκονομικῶν τοῦ Κράτους. Καίπερ δὲ διαρκούσης τῆς Ἐπαναστάσεως ἀπεφασίσθη ἡ πώλησις τῶν δημοσίων κτημάτων μετὰ ταῦτα ἀπέτυχε· διότι τοῦτο ἐγένετο πηγὴ τρομερῶν καταχρήσεων· διὰ τοῦτο καὶ ἐξεδόθη τῇ 6 Φεβρουαρίου 1833 διάταγμα, καθ’ ὃ ἔνθεν μὲν προσεκαλοῦντο οἱ ἀγοράσαντες οἱαδήποτε δημόσια κτήματα νὰ προσαγάγωσι τὰ οἰκεῖα ἔγγραφα, ἔνθεν δ’ ἀπηγορεύετο αὐστηρῶς πᾶσα περαιτέρω πώλησις μέχρις οὗ συνταχθῇ ἔκθεσις τῶν ἀπ’ ἀρχῆς τοῦ ἀγῶνος μέχρι τότε γενομένων ἐκποιήσεων, περιλαμβάνουσα τὴν ἐπαρχίαν, ὅπου ἐγένετο ἡ ἐκποίησις, τὴν δήλωσιν τοῦ ἐκποιηθέντος, καὶ τὴν περιοχὴν αὐτοῦ, τὸν χρόνον, τὸ εἶδος καὶ τὴν ἀξίαν τοῦ ἐκποιηθέντος, τὴν τιμὴν τῆς πωλήσεως, τὰ καταβληθέντα καὶ τὰ ἔτι ὀφειλόμενα χρήματα.
Ἀλλὰ ταῦτα πάντα οὐδαμῶς μὲν συνέτειναν εἰς αὔξησιν τῶν δημοσίων προσόδων, τὰ μάλιστα δὲ εἰς κατάθλιψιν τοῦ ἐν ἐλεεινῇ καταστάσει ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ πρὸ πάντων, ὅτε διετάχθη τὸ μονοπώλιον τοῦ ἅλατος καὶ διερρυθμίσθησαν τὰ περὶ βοσκῆς ἐπὶ τὸ καταθλιπτικώτερον.
Ἡ δὲ κατάστασις τῆς γεωργίας ἦτο τοιαύτη, ὥστε ἁπλῶς δύναταί τις εἰπεῖν, ὅτι αὕτη ἦτο οἵα ἐπὶ Ἡσιόδου, ἀτελεστάτη καὶ
