ἐλάχιστον προσοδοφόρος, ἅτε ἀγνοουμένων τῶν στοιχειωδεστέρων τῆς γεωργίας κανόνων.
Καὶ εἶχε μὲν ἀποφασισθῇ τῇ 16 Αὐγούστου 1833 ἡ κατασκευὴ ὁδῶν τινων, οἷον ἐκ Πατρῶν διὰ Μιστρᾶ εἰς Γύθιον, ἐκ Νεοκάστρου διὰ Μεγαλουπόλεως καὶ Τριπόλεως εἰς Κόρινθον, ἐκ Ναυπλίου εἰς Κόρινθον, ἐξ Ἀθηνῶν διὰ Θηβῶν καὶ Λεβαδείας εἰς Ἀγρίνιον, Ἀμβρακίαν καὶ Βόνιτσαν, ἐκ Θηβῶν εἰς Χαλκίδα, ἐξ Ἀμφίσσης εἰς Λαμίαν μέχρι τῶν συνόρων τῆς Τουρκίας καὶ ἐκ Μεσολογγίου εἰς Ἀγρίνιον, ἀλλ’ οὐδὲν σχεδὸν τούτων ἐγένετο. Ἐπίσης δὲ καὶ αἱ γενόμεναι ἀπόπειραι ἢ ἁπλαῖ προτάσεις περὶ βελτιώσεως τῆς γεωργίας, φυτείας, κτηνοτροφίας ἐντελῶς ἀπέτυχον.
Γενικῶς ὅμως δύναταί τις νὰ εἴπῃ, ὅτι οὐδὲν χρήσιμον ἐγένετο πρὸς ἀνάπτυξιν τῶν μέσων τῆς συγκοινωνίας διὰ κατασκευῆς χρησίμων ὁδῶν, τὴν δὲ ἀλήθειαν ταύτην ἀνωμολόγει καὶ αὐτὸς ὁ πατὴρ τοῦ Ὄθωνος, γράφων αὐτῷ, κατὰ Δεκέμβριον τοῦ 1833, ὅτι «ὑπὲρ τῆς κυρίως διαχειρίσεως οὐδὲν ἐγένετο, διότι ἡ ἀντιβασιλεία οὐδὲ ἓν δένδρον ἐφύτευσε μέχρι τοῦδε». Ἐν τῇ αὐτῇ ἐπιστολῇ ὁ ἀείμνηστος ἐκεῖνος φιλέλλην κατακρίνων τὴν πολιτείαν τῶν ἀντιβασιλέων ἔλεγε ρητῶς ὅτι: «οἱ Ἕλληνες πρέπει νὰ μείνωσιν Ἕλληνες καὶ οὐχὶ νὰ ἐκγερμανισθῶσιν·» ὅτε δὲ τὸ 1835 ὁ Θίρσιος ὑπέβαλεν αὐτῷ ὑπόμνημα περὶ τῶν ἑλληνικῶν πραγμάτων συνιστῶν τὴν ἁπλοποίησιν τῆς διοικήσεως, ὁ Λουδοβῖκος ἀπέστειλε τὸ ὑπόμνημα πρὸς τὸν Ὄθωνα μετὰ τῆς ἑξῆς ὑποσημειώσεως: «πάντων σχεδὸν τῶν προτεινομένων εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐκτέλεσις ἵνα ἐξακολουθήσῃ ὑφιστάμενον τὸ ἑλληνικὸν βασίλειον· πολλάκις συνέστησα τὴν ἁπλοποίησιν τῆς διοικήσεως· πολλάκις ἀπεφάνθην κατὰ τοῦ ἐκβαυαρισμοῦ τῆς Ἑλλάδος· ὁ προϋπολογισμὸς πρέπει νὰ καταστῇ ἧττον πολυδάπανος· τὴν εὐθύνην δὲν ὑπέχει ἴσως ὁ πρόεδρος ἀλλ’ ἡ μέχρι τοῦ νῦν πλειοψηφία τῆς ἀντιβασιλείας· ἐὰν ὅμως καὶ τώρα οὐδεμία ἐπέλθῃ μεταβολὴ, ἐὰν δὲν καταπολεμηθῇ τὸ κακόν, ἐὰν προϋπολογισμὸς καὶ διοίκησις δὲν γείνωσιν ἁπλᾶ, ὀλιγοδάπανα, γνησίως ἑλληνικά, θὰ ἀποβάλω τὴν περὶ τοῦ Ἄρμανσπεργ γνώμην μου καὶ βαρεῖα θὰ πέσῃ ἐπ’ αὐτοῦ εὐθύνη.»
Ἡ τοιαύτη δ’ ἐπίσημος ἀποδοκιμασία τῶν πράξεων καὶ τῆς
