Γυθείου, Ἀσίνης, Οἰτύλου, Ζυγοῦ καὶ ἡ τῆς Καρδαμύλης· ἐν δὲ τῷ τῆς Ἀκαρνανίας καὶ Αἰτωλίας δύο: ἡ τῆς Ἀκαρνανίας καὶ Καλλιδρόμης· ἐν δὲ τῷ τῆς Φωκίδος καὶ Λοκρίδος τρεῖς: ἡ τῆς Φωκίδος, Φθιώτιδος καὶ Λοκρίδος· ἐν δὲ τῷ τῆς Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας τρεῖς: ἡ τῆς Ἀττικῆς, Βοιωτίας καὶ Αἰγίνης· ἐν δὲ τῷ τῆς Εὐβοίας τέσσαρες: ἡ τῆς Εὐβοίας, Καρυστίας, Σκοπέλου καὶ Σκύρου· ἐν δὲ τῷ τῶν Κυκλάδων ἓξ: ἡ τῶν Κυκλάδων, Ἄνδρου, Κύθνου, Μήλου, Θήρας καὶ Νάξου. Ἐκ τῶν τεσσαράκοντα τούτων ἐπισκοπῶν, αἵτινες ἐπληρώθησαν πᾶσαι τῇ 21 Νοεμβρίου 1833 ἐκλειπόντων σὺν τῷ χρόνῳ τῶν ἐπισκόπων, ἔμελλον, κατὰ τὸ διάταγμα, νὰ διατηρηθῶσι κατὰ τὸν ἀριθμὸν τῶν νόμων μόνον δέκα, ὅπερ καὶ ἤρξατο νὰ γίνηται πρῶτον μὲν ὅτε παρῃτήθη τῆς θέσεως αὑτοῦ ὁ ἐπίσκοπος Ἠλείας, οὗ ἡ ἐπισκοπὴ ἡνώθη τῇ 14 Μαΐου 1834 πρὸς τὴν τῆς Ἀχαΐας καὶ εἶτα, ὅτε παρῃτήθη ὁ τῆς Γορτύνης Προκόπιος, οὗ ἡ ἐπισκοπὴ ἡνώθη τῇ 24 Ἰουλίου 1834 τῇ τῆς Ἐρυμανθίας. Ἕκαστος δὲ τῶν διοριζομένων ἐπισκόπων ὤμνυε τὸν διαταχθέντα τῇ 21ῃ Νοεμβρίου 1833 ὅρκον ἔχοντα οὕτως: «Ὀμνύω ἀκριβῆ ἐκτέλεσιν τῶν ἐμπιστευθέντων μοι χρεῶν κατὰ τοὺς ἱεροὺς κανόνας καὶ τὰς βασιλικὰς διαταγὰς καὶ ὑποταγὴν εἰς τὴν παρὰ τοῦ βασιλέως διωρισμένην ἱερὰν σύνοδον ὡς εἰς ὑπερτάτην ἐκκλησιαστικὴν ἀρχὴν τοῦ βασιλείου».
Ἀλλ’ ἡ Ἀντιβασιλεία δὲν περιωρίσθη μόνον εἰς τὴν θρησκευτικὴν ταύτην μεταρρύθμισιν, ἀλλὰ προέβη καὶ ἔτι περαιτέρω ἀσύνετον ἔργον διαπράξασα διὰ τοῦ περὶ μοναστηρίων νόμου αὐτῆς.
Ἀναμφισβήτητον εἶναι ὅτι ἓν τῶν κυρίων αἰτίων τῆς πτώσεως τῆς βυζαντινῆς ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας ἦτο καὶ ἡ πληθώρα τῶν μοναστηρίων καὶ μοναστῶν καὶ ὅτι ἔδει ἐπὶ τέλους νὰ τεθῇ ὁριστικὸν τέρμα πρὸς περιστολὴν τῶν μοναστηρίων ἐν Ἑλλάδι, ὧν ὁ ἀριθμὸς λέγεται, ὅτι ἀνήρχετο εἰς πεντακόσια περίπου κοινόβια ἢ ἰδιόρρυθμα ἀνδρῶν, πολλὰς χιλιάδας μοναχῶν περιλαμβανόντων (8,000) καὶ τεσσαράκοντα Μονὰς γυναικείας. Ἐν μόνῃ δὲ τῇ νήσῳ Ἄνδρῳ ὑπῆρχον 600 μοναχοί.
Ὁ τρόπος ὅμως δι’ οὗ ἐξετελέσθη ὁ νόμος ὑπῆρξεν ἐπιβλαβὴς εἰς αὐτὴν τὴν ἀντιβασιλείαν καὶ ἐξηρέθισε τὸν λαόν. Κατηργήθη-
