ἐξέδωκε διάταγμα, καθ’ ὃ ὡρίζετο ὁ τρόπος τῶν ἐργασιῶν τῆς ἰερᾶς συνόδου.
Τῆς εὐκαιρίας ταύτης δραξάμενοι οἱ ρωσόφρονες, οἵτινες καὶ ἐπὶ Καποδίστρια καὶ ἐπὶ τῆς ἀναρχίας διὰ παντὸς τρόπου ἐζήτουν ν’ ἀναμιγνύωνται ἐν τοῖς τῶν Ἑλλήνων καὶ τώρα ἔδειξαν τὴν ἑαυτῶν δυσαρέσκειαν ἐπὶ τῇ γενομένῃ ἐν τῇ διοικήσει τῆς ἐκκλησίας μεταβολῇ καὶ κρυφίως ὑπέθαλπον παρὰ τῷ λαῷ τὴν πεποίθησιν, ὅτι ἡ μεταβολὴ αὕτη οὐ μόνον τὴν διοίκησιν, ἀλλὰ καὶ τὴν πνευματικὴν σχέσιν τῆς ἐκκλησίας πρὸς τὸ πατριαρχεῖον μετέβαλεν.
Ἐντεῦθεν δ’ ἐγένετο μέγα σκάνδαλον ἐν τῇ ἑλληνικῇ ἐκκλησίᾳ, ἐντεῦθεν δὲ καὶ ὁ κίνδυνος σχίσματος ταύτης ἀπ’ ἐκείνου καὶ αἱ μικραὶ διαπραγματεύσεις μεταξὺ τοῦ τε Πατριαρχείου καὶ τῆς ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως καὶ αἱ ἐπὶ μακρὸν ὕστερον πολεμικαὶ συζητήσεις μεταξὺ ἄλλων τε καὶ τοῦ δεινοῦ θεολόγου Κωνσταντίνου Οἰκονόμου καὶ τοῦ Θεοκλήτου Φαρμακίδου, ἐξ ὧν ἐπήγασεν ὁ Τόμος καὶ ὁ Ἀντίτομος καὶ ἄλλα ἥττονος λόγου ἄξια ἔργα, ἅτινα ἐπὶ τέταρτον καὶ πλέον αἰῶνος συνετάρασσον τὴν συνείδησιν τῶν χριστιανῶν τῆς ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Μετὰ τὴν ἔκθεσιν τῆς ἐπιτροπείας περὶ καταστάσεως τῆς ἑλληνικῆς ἐκκλησίας, μετὰ τὴν ἀνακήρυξιν τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τὴν ἵδρυσιν τῆς ἱερᾶς συνόδου καὶ τοῦ διορισμοῦ τῶν μελῶν αὐτῆς καὶ τοῦ τρόπου τῶν ἐργασιῶν αὐτῆς, ἡ ἀντιβασιλεία ἐξέδωκε διάταγμα τῇ 20 Νοεμβρίου 1833 «περὶ προσωρινῆς διαιρέσεως τῶν ἐπισκοπῶν τοῦ βασιλείου,» καθ’ ὃ πᾶς νομὸς ἀπαρτίζει μίαν ἐπισκοπικὴν περιφέρειαν, ἧς ἡ καθέδρα εἶναι ἡ μητρόπολις τοῦ νομοῦ, ἔνθα ἑδρεύει καὶ ὁ νομάρχης. Ὁρίζονται δ’ ἐπισκοπαὶ αἵδε: ἐν μὲν τῷ νομῷ Κορινθίας καὶ Ἀργολίδος τρεῖς· ἡ τῆς Κορινθίας, ἡ τῆς Ἀργολίδος, ἡ τῆς Ὕδρας τε καὶ Τιπαρήνου (Σπετσῶν)· ἐν δὲ τῷ νομῷ Ἀχαΐας καὶ Ἤλιδος τέσσαρες: ἡ τῆς Ἀχαΐας, Ἠλείας, Αἰγιαλείας καὶ Κυναίθης· ἐν δὲ τῷ νομῷ Μεσσηνίας τρεῖς, ἡ τῆς Τριφυλίας, Μεσσήνης καὶ Μεθώνης· ἐν δὲ τῷ νομῷ Ἀρκαδίας τέσσαρες: ἡ τῆς Μαντινείας καὶ Μεγαλοπόλεως, Κυνουρίας, Ἐρυμανθίας καὶ Γορτύνης· ἐν δὲ τῷ νομῷ Λακωνίας ὀκτώ: ἡ τῆς Λακεδαίμονος, Σελλασίας, Ἐπιδαύρου Λιμηρᾶς,
