σαν τετρακόσια δώδεκα μοναστήρια ἀνδρῶν καὶ πάντα τὰ λοιπὰ γυναικεῖα, πλὴν τριῶν: τοῦ τῆς Μεταμορφώσεως ἐν Κυνουρίᾳ, τοῦ τῆς Καισαριανῆς ἐν Ἀττικῇ καὶ τοῦ ἐν Θήρᾳ Ἁγίου Νικολάου, ἐν οἷς ἀφῆκεν ἐν ἑκάστῳ τριάκοντα μοναχὰς ὑπερβαινούσας τὸ 40ὸν ἔτος, ἐκτὸς τῶν ἐχουσῶν μέγαν ὑπὲρ τοῦ μοναχικοῦ βίου πόθον. Ἐπεβλήθη δὲ ταῖς μοναχαῖς ἡ εἰς τὰ γυναικεῖα ἔργα ἐνασχόλησις, ἡ περίθαλψις τῶν ὑπὸ τῆς κυβερνήσεως ἀποστελλομένων ἀσθενῶν καὶ παραφρόνων, ἡ διδασκαλία ὀρφανῶν καὶ πενήτων καὶ ἐν γένει καθήκοντα λίαν ἁρμόζοντα πρὸς ἀποστολὴν τῶν εἰς τὸν Θεὸν ἀφιερωμένων. (Διάταγμα τῆς 25 Φεβρουαρίου 1834).
Ὁ περὶ μονῶν λοιπὸν νόμος περιεῖχε καὶ ὀρθὰς διατάξεις καὶ ἴσως ἦτο, ἐν πολλοῖς, ἄδικος ὁ διεγερθεὶς θόρυβος· ἄστοχος ὅμως ὑπῆρξεν ὁ τρόπος δι’ οὗ ἐξετελέσθη ὁ νόμος, τὸ βίαιον τῆς διαλύσεως καὶ ἰδίᾳ ἡ μὴ ἀφιέρωσις τῶν εἰσοδημάτων, ἅπερ ἦσαν μέγιστα ὑπὲρ τοῦ κλήρου· διότι ὑπῆρχον μεταξὺ τῶν Μονῶν ἐκείνων καὶ πλουσιώταται, ἀπεράντους ἔχουσαι γαίας, ὡς ἡ τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου ἐν Πελοποννήσῳ καὶ ἡ τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ καὶ τῶν Ταξιαρχῶν ἐν Φωκίδι. Ἔπρεπε λοιπὸν τὰ εἰσοδήματα τῶν διαλυθεισῶν Μονῶν νὰ ἀφιερωθῶσιν ὑπὲρ διαμορφώσεως κλήρου, κατὰ τὴν περὶ [τούτ]ων διάταξιν τοῦ νόμου, ὁρίζουσαν τὴν ἵδρυσιν ἐκκλησιαστικοῦ ταμείου ἐκ τῶν εἰσοδημάτων τῶν Μονῶν.
Ἡ κατάργησις αὕτη τοῦ νόμου, παρέσχεν εὔλογον ἀφορμὴν τοῖς ἀντιπολιτευομένοις σφοδρῶν ἐπικρίσεων ὧν ἡ ὀρθοτέρα καὶ δικαιοτέρα ἦτο ἡ τελευταία αὕτη, ἡ περὶ ἀπογυμνώσεως τῶν Μονῶν καὶ κατασπαθίσεως τῶν προσόδων αὐτῶν ἐφ’ ἄλλα καὶ οὐχὶ πρὸς διαμόρφωσιν κλήρου καὶ πλήρωσιν τῶν πολλῶν τῆς Ἐκκλησίας ἀναγκῶν. Πράγματι δὲ ἡ κατάστασις τοῦ κλήρου ἦτο οἰκτρά· ἐπεκράτει ἀπαιδευσία εἰς τὸ πλεῖστον τῶν ἱερέων καὶ παρὰ τὰ λαμπρὰ αὐτῶν αἰσθήματα, τὸν ἀναμφισβήτητον πατριωτισμὸν καὶ τὴν θεοσέβειαν τοῦ ἑλληνικοῦ κλήρου, ἡ ἐκ τῆς ἀγνοίας καὶ ἀμαθείας ἀσχημία ἦτο μεγίστη. Κυβέρνησις μεριμνῶσα περὶ τοῦ κλήρου ἀληθῶς ἐμπνεομένη ἐκ τῆς συνειδήσεως τῶν ἐπιβαλλομένων αὐτῇ καθηκόντων πρὸς τὸ ἱερατεῖον, ἠδύνατο πολλὰ ὑπὲρ αὐτοῦ νὰ ἐπιτελέσῃ, νὰ ἐξασφαλίσῃ αὐτῷ ἐξέχουσαν θέσιν, ὁποίαν ἀπαιτεῖ ἡ
