φους τὸ ἀποξηρανθὲν πλατύφυλλον δένδρον τῆς ἐλευθερίας, ἅμα ὅμως τῇ ἀποκαταστάσει τοῦ ἔθνους εἰς πολιτικὴν ὕπαρξιν, μετὰ τὴν συνθήκην τῆς Ἁδριανουπόλεως 21 Αὐγούστου 1829, διὰ τοῦ διορισμοῦ τοῦ κυβερνήτου Ἰωάννου Καποδίστρια (1827 — 1831), ὅστις τοσοῦτον τραγικῶς κατέστρεψε τὸν βίον ὡς ἐκ τῆς τρομερᾶς κατ’ αὐτοῦ ἀντιπολιτεύσεως, ἐξ ἧς προῆλθεν ἡ διετὴς ἐκείνη (1831 — 1833) χαώδης κατάστασις τῶν ἑλληνικῶν πραγμάτων, οἱ πάντες, μὴ ἰδόντες τοὺς πόθους αὐτῶν πληρουμένους, ᾐσθάνθησαν τὴν ἀνάγκην συνεκτικοῦ τινος βραχίονος, στιβαρᾶς τινος χειρός, τὴν ἀνάγκην βασιλέως, ὅστις, ἐκ ξένου ἔθνους λαμβανόμενος καὶ οὐδεμίαν διαφορὰν ἢ εὔνοιαν πρὸς τοῦτον ἢ ἐκεῖνον ἔχων, νὰ διοικήσῃ τὴν ἀποκαταστᾶσαν ἐλευθέραν Ἑλλάδα, καὶ νὰ προαγάγῃ αὐτὴν εἰς τὴν σταδιοδρομίαν τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς εὐημερίας, κατὰ τὰς ἀρχὰς τῆς μεγάλης ἐκείνης κοινωνικῆς μεταβολῆς, ἥτις καλεῖται Γαλλικὴ Ἐπανάστασις.
Οἱ Ἕλληνες ἤδη καὶ πρότερον ἐπὶ Καποδίστρια, ἐσκέφθησαν περὶ βασιλέως (διάγγελμα τῆς 23ης Ἰουλίου 1830 πρὸς τὰς προστάτιδας Δυνάμεις διὰ τῆς Γερουσίας) καὶ ὡς τοιοῦτος διὰ πρωτοκόλλου τῆς 22ας Ἰανουαρίου (3 Φεβρουαρίου) 1830, τῇ προτάσει τοῦ Ἄγγλου πληρεξουσίου (ὑπουργοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν) Ἄβερδην, ἀνεκηρύττετο ὁ πρίγκηψ Λεοπόλδος τοῦ Σάξ-Κόβουργ, «ἡγεμὼν κυρίαρχος τῆς Ἑλλάδος» [1] ἀλλ’ ὁ νεαρὸς πρίγκηψ ἐπιθυμῶν, ὅσον τὸ δυνατόν, μεγαλειτέρας νὰ λάβῃ ἐδαφικὰς ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος παραχωρήσεις καὶ μεγαλειτέρας ἐγγυήσεις, ὑποβαλὼν ἐκ Κλαρμοντίου πέντε αἰτήσεις πρὸς τὰς προστάτιδας Δυνάμεις καὶ μὴ γενομένας δεκτάς, ἠναγκάσθη ἐκ Μάλβουργ-Χάους νὰ γράψῃ εἰς ἀπάν-
- ↑ Ἰδοὺ αἱ λέξεις τοῦ πρωτοκόλλου τῶν τριῶν προστατίδων Δυνάμεων, αἱ ἀναφερόμεναι εἰς τὸν Ἑλληνικὸν θρόνον: «Ἡ κυβέρνησις τῆς Ἑλλάδος ἔσται μοναρχία κληρονομικὴ κατὰ τάξιν πρωτοτοκίας. Ἐμπιστευθήσεται δ’ εἰς ἡγεμόνα μὴ δυνάμενον νὰ ἐκλεχθῇ ἐκ τῶν βασιλικῶν οἰκογενειῶν τῶν Ἐπικρατειῶν (Ἀγγλία, Γαλλία καὶ Ρωσία), τῶν ὑπογραψασῶν τὴν συνθήκην τῆς 24 Ἰουνίου τοῦ 1827 ἔτους, καὶ ἕξοντα τὸν τίτλον: Ἡγεμὼν Κυριάρχης τῆς Ἑλλάδος»
