Πελοποννήσου στρατάρχου ὡς ἐνόχου ἐσχάτης προδοσίας, ἐπὶ τῇ εὐτελεῖ κατηγορίᾳ, ὅτι συνέταξε καὶ ὑπέγραψεν ἀναφορὰς πρὸς ξένην δύναμιν ἐναντίον τῆς ὑψηλῆς Ἀντιβασιλείας, ἡ δὲ ξένη αὕτη δύναμις, ἡ Βαυαρία, ἦτο ἀκριβῶς ἡ διορίσασα τὴν ὑψηλὴν Ἀντιβασιλείαν. Δικαίως δὲ κατεκρίθη καὶ ἡ μεροληψία τοῦ εὐθυδίκου, ἄλλως, ὑπουργοῦ τῆς Δικαιοσύνης, ἐξ οὗ τὰ λοιπὰ μέλη τοῦ ὑπουργείου: ὁ Σπυρίδων Τρικούπης, ὁ Ψύλλας καὶ Πραΐδης, κατακρίνοντες τὴν αὐστηρότητα τῆς ζητούσης νὰ ἐκπτοήσῃ τὸν ἑλληνικὸν λαὸν ἀντιβασιλείας, ἀπεχώρησαν, ἕνα μῆνα μετὰ τὴν σύλληψιν τοῦ Κολοκοτρώνη, τοῦ ὑπουργείου, ὁ δὲ Τρικούπης καὶ ἀπεστάλη μάλιστα πρέσβυς εἰς Ἀγγλίαν, τὸ δὲ ὑπουργεῖον ἀνεσχηματίσθη τῇ 12ῃ Ὀκτωβρίου ὑπὸ τὴν προεδρείαν τοῦ Ἀλεξάνδρου Μαυροκορδάτου ἀναλαβόντος καὶ τὸ ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν ὑπουργεῖον προσωρινῶς δὲ καὶ τὸ ἐπὶ τῶν Ναυτικῶν, μετὰ τοῦ Ν. Θεοχάρους ἐπὶ τῶν Οἰκονομικῶν, τοῦ Ἰωάννου Κωλέττη ἐπὶ τῶν Ἐσωτερικῶν, τοῦ Σχινᾶ ἐπὶ τῆς Δικαιοσύνης καὶ προσωρινῶς ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καὶ τοῦ Σμὰλτς τηρήσαντος πάλιν τὸ χαρτοφυλάκιον τοῦ ὑπουργείου τῶν Στρατιωτικῶν μέχρι τῶν μέσων Μαρτίου 1834, ὅτε ἀντικατεστάθη ὑπὸ τοῦ Λεσσουΐρου. Ἀλλὰ καὶ ὁ Μαυροκορδάτος οὐδαμῶς παρεδέξετο τὴν πολιτικὴν τῆς Ἀντιβασιλείας καὶ τὴν 31 Μαΐου ἀπεχώρησεν ἐφαρμοσθέντος καὶ ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ μέτρου τῆς εἰς Εὐρώπην ἀποπομπῆς, διὰ τοῦ διορισμοῦ αὐτοῦ ὡς πρεσβευτοῦ παρὰ ταῖς αὐλαῖς τῆς Πρωσσίας καὶ τῆς Βαυαρίας· οὕτω δὲ τὸ ὑπουργεῖον ἀπέμεινεν ἐπί τι χρονικὸν διάστημα ἄνευ πρωθυπουργοῦ, τοῦ Ρίζου Νερουλοῦ διαδεχθέντος τὸν Μαυροκορδάτον ἐν τῇ διευθύνσει μόνον τοῦ ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν ὑπουργείου. Βραδύτερον δὲ διωρίσθη πρωθυπουργὸς ὁ Κωλέττης, ἀλλά καὶ τοῦτον ἀπέστειλαν κατόπιν πρεσβευτὴν εἰς Παρισίους. Τοιαύτη ἦτο ἡ μόνη μέθοδος τῆς ἀπαλλαγῆς τῆς Ἀντιβασιλείας ἀπὸ τῶν προσκώμματα αὐτῇ παρεμβαλόντων, τοῦθ’ ὅπερ πρὸς κακὸν αὐτῆς, ὡς θέλομεν ἰδεῖ, ἀπέβη. Ἡ σκανδαλώδης διεξαγωγὴ τῆς δίκης ταύτης καὶ ἡ εἰς δίκην παραπομπὴ τῶν δύο δικαστῶν Πολυζωΐδου καὶ Τερτσέτη ἀρνηθέντων τὴν ὑπογραφὴν τῆς «καταδικαστικῆς ἀποφάσεως» καίπερ πρὸς τοῦτο ἐξαναγκαζομένων ὑπὸ τῆς λόγχης τῶν
