μνημονεύμασιν αὐτοῦ[1] ἀποκηρύτει πᾶσαν εὐθύνην· ὑποτιθεμένου δὲ ὅτι βεβαίως ἔπραξέ τι πλέον τῶν ὑπ’ αὐτοῦ ἀφηγουμένων κατὰ τῆς ἀντιβασιλείας, πάλιν οὔτε ἡ σύλληψις, οὔτε ἡ δίκη, οὔτε ἡ καταδίκη αὐτοῦ ἀποχρώντως δικαιολογεῖται.
Ἀλλ’ εἴτε ὁ Κολοκοτρώνης ἦτο ἀθῶος καὶ ἐκτὸς πάσης ὑπονοίας ὡς διηγεῖται ἀπερίττως ἐν τοῖς ἄνευ μνημονευθεῖσιν «Ἀπομνημονεύμασιν» αὐτοῦ, εἴτε ὁπωσδήποτε συμμετεῖχε τῶν τεκταινομένων, ἡ διαγωγὴ τῆς ἀντιβασιλείας ὑπῆρξεν ἄφρων καὶ παράνομος, καὶ ἠδύνατο, κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην, εἰς δεινοὺς νὰ ἐκθέσῃ κινδύνους καὶ αὐτὴν τὴν βασιλείαν ἡ καταδίωξις πανισχύρου μερίδος καὶ ἡ ἐγκάθειρξις ἐπὶ ἑξαμηνίαν ἀνδρός, οἷος ὁ Κολοκοτρώνης καὶ οἱ πρώτιστοι τοῦ κόμματος αὐτοῦ, οἱ ὁμοίως φυλακισθέντες: Καλλέργης, Γρίβας, Κολιόπουλος, Τζαβέλας, Μαμούρης, Κριεζώτης καὶ οἱ λοιποί. Ἐντεῦθεν δέ, ὡς ἐπίμετρον καὶ ἡ πρὸς τοὺς νόμους καὶ τὴν εὐθυδικίαν καὶ τὸ ἀμερόληπτον τῶν δικαστῶν πεποίθησις τοῦ λαοῦ διεσαλεύθη, κατὰ τὴν σκανδαλώδη ἐκείνην τῶν μεγάλων πατριωτῶν δίκην. Ὁ Ἄγγλος Μάσσων τὰ πάντα ἔπραττε πρὸς εὕρεσιν ἐνδείξεων ὑπὲρ τοῦ κατηγορητηρίου αὐτοῦ, ὅπερ προσεπάθει ν’ ἀποδείξῃ ὅτι «ὠργανώθη σύστασις καὶ συνωμοσία» καὶ ὅτι περὶ τὰ τέλη Ἰουλίου τοῦ 1833 ἐν Τριπόλει καὶ ἀλλαχοῦ «οἱ εἰρημένοι Δημήτριος Πλαπούτας καὶ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης προδίδοντες τὴν ἐθνικὴν ἀνεξαρτησίαν ὑπέγραψαν καὶ παρεκίνησαν καὶ ἄλλους ὑπηκόους τῆς Α. Μ. νὰ ὑπογράψουν παράκλησιν πρὸς ξένην δύναμιν ἐπὶ σκοπῷ καταργήσεως τῆς ὑψηλῆς Ἀντιβασιλείας, ἤγουν ἐπὶ σκοπῷ καταργήσεως τοῦ καθεστῶτος πολιτεύματος». Οὕτω δ’ ἀπεκαλύφθη καὶ τότε ἅπαξ, ἐνώπιον τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, τῆς ἀγγλικῆς κακοηθείας τὸ θράσος, διότι ὁ αὐτὸς Μάσσων ὅστις ὡς συνήγορος τοῦ Γεωργίου Μαυρομιχάλη ἐπεζήτει τὴν ἀθώωσιν αὐτοῦ, καίπερ φονεύσαντες τὸν ἀνώτατον ἄρχοντα τῆς χώρας, τὸν Καποδίστριαν, ἐπεζήτει τὴν κεφαλὴν τοῦ δαφνοστεφοῦς τῆς
- ↑ Διήγησις Συμβάντων τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς ἀπὸ τοῦ 1770 μέχρι τοῦ 1836 καθ’ ὑπαγόρευσιν Θ. Κολοκοτρώνη.
