σης κτήσεως τοῦ Ἰονίου Κράτους οὖσα, μόλις ἀπέχει ἑνὸς χιλιομέτρου τοῦ ἀκρωτηρίου, ἐφ’ οὗ κεῖται ἡ πόλις τῆς Μεθώνης καὶ ἑνοῦται σχεδὸν πρὸς αὐτό, ἑπομένως ἡ ἀγγλικὴ ἀπαίτησις ἡ στηριζομένη ἐπὶ τοῦ 2ου ἄρθρου τῆς Παρισινῆς συνθήκης: «πᾶσαι αἱ νῆσοι μικραί τε καὶ μεγάλαι, καὶ αὐταὶ αἱ ἀκατοίκητοι κείμεναι ἀπέναντι τῶν παραλίων τῆς Πελοποννήσου καὶ τῆς Ἀλβανίας πρέπει νὰ θεωρηθῶσιν ἐξαρτώμεναι ὑπὸ τοῦ Ἰονίου Κράτους» οὐδένα λόγον ὑποστάσεως εἶχεν ἡ ἀπαίτησις αὕτη, ἅτε οὐδαμῶς περὶ Ἰονίων νήσων μνείας ἐν αὐτῇ γενομένης.
Αἱ συνθῆκαι τοῦ Κάρλοβιτς καὶ Πασσάροβιτς, δι’ ὧν ὡρίζοντο τὰ περὶ τῶν Ἰονίων νήσων μεταξὺ τῆς Ἐνετικῆς Δημοκρατίας καὶ τῆς Πύλης, ἡ Συνθήκη τοῦ Κάμπο-Φόρμιο, ἡ συνομολογηθεῖσα τῇ 17ῃ Ὀκτωβρίου 1797 μεταξὺ Αὐστρίας καὶ Γαλλικῆς Δημοκρατίας, δι’ ἧς ἐτίθεντο ὑπὸ τὴν γαλλικὴν κυριαρχίαν «αἱ κατὰ τὴν Ἀνατολὴν Ἑνετικαὶ ἄλλοτε νῆσοι ἤτοι ἡ Κέρκυρα, Ζάκυνθος, Κεφαλληνία, Λευκάς, Κύθηρα, καὶ αἱ ἀπ’ αὐτῶν ἐξαρτώμεναι» καὶ αὐτὴ τέλος ἡ μεταξὺ τῆς Ρωσίας καὶ τῆς Πύλης συνθήκη τοῦ 1800 ἐφ’ ἧς βασίζεται ἡ περὶ τῶν Ἰονίων νήσων διάταξις τῆς Παρισινῆς συνθήκης τοῦ 1815 σαφῶς ἀποδεικνύουσιν, ὅτι ἡ τῆς Ἀγγλίας ἀξίωσις ἐπ’ οὐδενὸς νομίμου ἐστηρίζετο τίτλου, τοσοῦτον μᾶλλον καθ’ ὅσον καὶ πρὸ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, αἱ νῆσοι αὗται διετέλουν οὖσαι ὑπὸ τὴν ὀθωμανικὴν ἐξουσίαν, πρὸ 60 δὲ ἐτῶν, ὡς ἔλεγεν ἡ ἑλληνικὴ διακοίνωσις, ἡ Ἐλαφόνησος ἀνῆκε τοῖς κατοίκοις τῶν Βατίκων ὡς πλήρους αὐτῶν ἰδιοκτησίας ἁρπαγεῖσα αὐθαιρέτως ὑπό τινος Χουσεΐν Ἀγᾶ ἄρχοντος τῶν Βατίκων, βίᾳ οἰκειοποιηθέντος αὐτήν. β’). Ὅτι ἓξ πλοιάρια Ἰονικὰ ἐλῃστεύθησαν, τῇ 6ῃ Ὀκτωβρίου 1846, ἐν τῷ τελωνείῳ Σελασίνας, παρὰ τὰς ὄχθας τοῦ Ἀχελῴου ὑπὸ δώδεκα λῃστῶν ὑπὸ τὸν Ἴονα ἀρχηγὸν αὐτῶν Τρύφωνα φερόντων τὸ σημεῖον τοῦ Στέμματος ἐπὶ τῶν πίλων αὐτῶν, ὡς πάντες οἱ ἄνδρες τοῦ ἐθνικοῦ στρατοῦ καὶ ὅτι πειρατική τις πρᾶξις συνέβη ἐν τῷ κόλπῳ τῆς Ἄρτης· ὁ Λάϊενς διὰ διακοινώσεως αὐτοῦ πρὸς τὸν Κωλέττην, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 10 Σεπτεμβρίου 1846 ἀναγγείλας τὸ γεγονὸς τοῦτο καὶ μὴ
