ἡ νῆσος αὐτῶν ἐτέθη ὑπὸ κάθαρσιν, καὶ ζητῶν νὰ μάθῃ τοὺς λόγους δι’ οὓς ἐλήφθη ἡ ἀπόφασις αὕτη ἐναντίον νησιδίου ἀνήκοντος εἰς τὴν Ἰόνιον Πολιτείαν, δὲν ἔλαβε καὶ αὖθις ἀπάντησιν, ὁ Ἄγγλος πρεσβευτὴς διὰ τῆς, ἀπὸ 14 Σεπτεμβρίου, 1843, διακοινώσεως αὐτοῦ πρὸς τὸν ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν ὑπουργὸν Ρῖζον διεμαρτύρετο καὶ πάλιν, ὅτι ἡ ἑλληνικὴ Κυβέρνησις κατέχει τὴν Ἐλαφόνησον καὶ διετύπου ἀξιώσεις περὶ τῆς Σαπιέντζας. Ἔκτοτε παρῆλθεν, ἐν τῷ μεταξὺ, ἑξαετία ὅλη, ὅτε τῇ 13 Μαρτίου 1849 ὁ Λάϊενς ἀπηύθυνε νέαν καὶ αὖθις διακοίνωσιν, ἐν ᾗ ἰσχυρίζετο, ὅτι πλοιάριον τι τοῦ Ἰονίου Κράτους κομίζον πέντε καταδίκους ἐναυάγησε παρὰ τὴν Ἐλαφόνησον καί, ὅτι αἰ ἐκεῖ παρανόμως ὑπάρχουσαι ἑλληνικαὶ ἀρχαὶ ἀπηλευθέρωσαν τοὺς καταδίκους.
Ἐπειδὴ δὲ οὔτε πρὸς τὴν διακοίνωσιν ταύτην ἀπήντησεν ὁ τότε ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν ὑπουργὸς Γλαράκης, ὁ διαδεξάμενος τὸν Λάϊενς πρεσβευτὴς τῆς Ἀγγλίας Θωμᾶς Οὐάϊς ἀπέστειλε τῇ 19ῃ Ἰουλίου 1849 νέαν διακοίνωσιν, δι’ ἧς ἐδήλου, ὅτι ἡ Ἐλαφόνησος καὶ ἡ Σαπιέντζα, ὡς καὶ αἱ ἄλλαι νῆσοι αἱ κείμεναι ἀπέναντι τῶν παραλίων τῆς Πελοποννήσου καὶ Ἀλβανίας ὑπάγονται εἰς τὴν Ἰόνιον Πολιτείαν, τὴν ἱδρυθεῖσαν, δυνάμει τῆς ὑπὸ χρονολογίαν 21 Μαρτίου 1800 συνθήκης, μεταξὺ Ρωσίας καὶ Τουρκίας, ὅτι αἱ νῆσοι αὗται ἀναφέρονται ὡς τοιαῦται ἐν τῷ 2ῳ Ἄρθρῳ τῆς Συνθήκης ταύτης καὶ ὅτι ἐτέθησαν ὑπὸ τὴν προστασίαν τῆς Μεγάλης Βρεττανίας διὰ τοῦ 1ου ἄρθρου τῆς Παρισινῆς συνθήκης τῆς 5ης Νοεμβρίου 1815.
Ὁ ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν ὑπουργὸς Γ. Γλαράκης ἀνῄρεσε διὰ μακρᾶς αὐτοῦ διακοινώσεως ἡμερομηνίας 17 Νοεμβρίου 1849 τὰς ἀξιώσεις τῆς Ἰονίου Πολιτείας. Πράγματι δὲ δι’ ἑνὸς καὶ μόνου βλέμματος ἐπὶ τοῦ χάρτου τῆς Ἑλλάδος ἤθελε πεισθῆ τις περὶ τῆς ἀδίκου ταύτης ἀπαιτήσεως τῆς Ἀγγλίας· διότι τὰ δύο νησίδρια ἀποτελοῦσιν ἀναπόσπαστον μέρος τῆς πελοποννησιακῆς ἀκτῆς· οὕτω δ’ ἐγγὺς τῇ Πελοποννήσῳ κειμένη ἡ Ἐλαφόνησος ἀπέχει τῶν Κυθήρων, τῆς πλησιεστέρας Ἰονικῆς νήσου, ὑπὲρ τὰ ὀκτὼ χιλιόμετρα.
Τὸ δ’ ἕτερον νησίδιον, ἡ Σαπιέντζα, λίαν μεμακρυσμένη πά-
