κῶς κατὰ τοῦ βασιλέως καὶ τῆς Βαυαρίας ὡς δῆθεν συνεννοουμένην μετὰ τῆς Αὐστρίας πρὸς ἀναίρεσιν τῆς Ἑλληνικῆς κυριαρχίας.
Ἤρξαντο λοιπὸν νὰ ἐπαναλαμβάνωσι καὶ αὖθις αἱ ἐφημερίδες τῆς ἀντιπολιτεύσεως, ὅσα ἔγραφον καὶ πρωθυπουργοῦντος τοῦ Ρούδαρτ, ἐν ἔτει 1837, καθ’ οὗ ἔγραψαν, ὅτι κατεσκεύασε τὴν ἁμαξιτὴν ὁδὸν ἀπὸ Πατρῶν εἰς Ἀθήνας οὐχὶ ὑπὲρ τῆς συγκοινωνίας φροντίζων, ἀλλὰ πρὸς διευκόλυνσιν τῆς εἰς Ἀθήνας ἐλεύσεως αὐστριακοῦ στρατοῦ, ἄν ποτε ἐκινδύνευεν ὁ θρόνος τοῦ βασιλέως Ὄθωνος. Ἀλλ’ ὡς μὴ ἤρκουν ταῦτα πάντα ἡ ἀγγλικὴ κυβέρνησις ἐζήτει τὴν τακτικὴν καταβολὴν τῶν τόκων καὶ χρεωλυσίων τοῦ δανείου τῶν 60,000,000.
Τοιαύτη ἦτο ἡ πρὸς τὴν Ἑλλάδα πολιτικὴ τῆς Ἀγγλίας, ἥτις ἅμ’ ὡς ἔβλεπεν, ὅτι ἡ ἐν τῷ τόπῳ ἐπιρροὴ αὐτῆς ἐμειοῦτο, ἐπέσειεν ὡς δαμόκλειον ξίφος ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τοῦ δυστυχοῦς Ὄθωνος καὶ τῆς κυβερνήσεως αὐτοῦ τὸ δάνειον! Καὶ τοῦτο δὲν συνέβαινε μόνον ἐπὶ Ἄβερδην, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ Πάλμερστον, ἐφ’ οὗ τὸ ζήτημα τοῦ δανείου ἐξηκολούθει νὰ ᾗναι μέγα ὅπλον κατὰ τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως, ἣν ὑπεστήριζε μὲν τὸ γαλλικὸν ὑπουργεῖον, ἀλλ’ οὐχὶ ἄνευ δυσχερειῶν, ὡς ἐμφαίνεται, ἐν συγχρόνοις ἐπιστολαῖς διπλωματικῶν ἀνδρῶν.
Ἐν τῷ ἀγγλικῷ κοινοβουλίῳ ὁ Κόχραν καὶ ὁ Πάλμερστον διὰ τῶν μελανωτέρων χρωμάτων περιέγραφον τὴν ἐν Ἑλλάδι κατάστασιν, ἣν ἐπέτεινον ἔτι μᾶλλον καὶ αἱ ἀναφανεῖσαι νέαι πολυπληθεῖς λῃστοσυμμορίαι, παντοίας διαπράττουσαι βιαιοπραγίας καὶ ἄλλα κακουργήματα. Πράγματι δ’ οὐδέποτε ἄλλοτε ἐνεφανίσθησαν τόσοι λῃσταὶ ἢ ἅρπαγες, ὅσοι ἐπὶ τοῦ ὑπουργείου Κωλέττη, λέγει ὁ κ. Κρέμος, «Ἐν Ἀκαρνανία, Αἰτωλίᾳ, ἐν τοῖς περὶ τὸν Παρνασσὸν καὶ Ἑλικῶνα καὶ ἐν Πελοποννήσῳ πολυάριθμοι συμμορίαι λῃστῶν ἦγον καὶ ἔφερον τὴν χώραν. Πλεῖστοι ὅσοι οὐδὲν κακουργήσαντες ἡνοῦντο τοῖς λῃσταῖς πρὸς σύναγμα: ὁ Ἀθανάσιος Ψιᾶκος, φέρ’ εἰπεῖν, ὁ Παναγιώτης Καραβέλλας, ὁ Ἀναστάσιος Τζίνιας, οἱ ἀδελφοὶ Ν. καὶ Δ. Ἀργυρόπουλοι ἢ Λιάσκοι ἐκ τοῦ Κάτω Ταρσοῦ τοῦ δήμου Φενεοῦ καὶ ὁ Καραδήμας ἐκ Βίλλιας τοῦ Φενεοῦ, ἐργατικοὶ ἄνθρωποι ἔντιμοι ἐγκαταλιπόντες τὰς ἐργασίας ἐτράπησαν εἰς τὸ σύναγμα, συλ-
