τοῖς οἵτινες ἀσπασάμενοι ἀλλήλους ὤμοσαν τὸν μέγαν ὅρκον τῆς ἀμοιβαίας συμπράξεως. Πανταχοῦ τῆς Κρήτης διεχύθη αὖθις ὁ ἱερὸς ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας ἐνθουσιασμός.
Ὁ δὲ Μουσταφᾶς ἀπατηθεὶς ὑπὸ τοῦ ἐκ Σφακίων Ἀνδρέα Κοπάση, ὃν εἶχε παρ’ ἑαυτῷ ὡς σύμβουλον, ὅτι δῆθεν ἔμελλον νὰ κηρύξωσιν ἡγεμονίαν καὶ αὐτὸν ἡγεμόνα, ἢ κωλυθεὶς ὑπὸ τῶν Ἄγγλων δὲν προσέβαλε τοὺς ἐπαναστάτας, οἵτινες ἐξέλεξαν, ἐξαιρουμένων τῶν ἕνδεκα ἐπαρχιῶν τοῦ Ἡρακλείου μὴ ἐπαναστασῶν, συνέλευσιν καὶ συνέστησαν πρόσκαιρον κυβέρνησιν ἐκ τεσσάρων: τοῦ Ἀριστείδου Χαιρέτη προέδρου, Ρ. Βουρδουμπᾶ ἀντιπροέδρου, Α. Κονταξάκη καὶ Ν. Μπιτσάκη.
Συγχρόνως δὲ διωρίσθη στρατάρχης ὁ Πωλογεωργάκης καὶ πολλοὶ ὁπλιτάρχαι. Ἡ δὲ σφαγὶς ἔφερεν ἐπιγραφήν: «Κρητῶν πολιτεία», ἐξ οὗ τεκμήριον, ὅτι οἱ ἐπαναστάται ἐπεζήτουν, ἐν ἀρχῇ, ἡγεμονίαν καὶ οὐχὶ μετὰ τῆς Ἑλλάδος ἕνωσιν. Ταῦτα ἐγένοντο κατὰ μῆνα Μάρτιον.
Μετὰ ταῦτα δὲ συνεδριάσαντες τῇ 5 Ἀπριλίου 1841 ἐν Βαφὲ τῶν Ἀποκορώνων οἱ ἀντιπρόσωποι καὶ ὁπλιτάρχαι τῶν ἐπαρχιῶν Σελίνου, Κυδωνίας, Κισσάμου, Ἀποκορώνων, Ρεθύμνης, Ἁγίου Βασιλείου, Ἀμαρίου καὶ Μυλοποτάμου, ὡρκίσθησαν, ὅτι συντάσσονται μὲν πρὸς τοὺς Σφακιανοὺς ἐν τῷ ἱερῷ ὑπὲρ πατρίδος ἀγῶνι, θέλουσι ὅμως δώσει ψῆφον, ἐν γενικῇ αὐτῆς συνελεύσει, ὑπὲρ ἀποζημιώσεως διὰ γαιῶν καὶ βραβείας αὐτῶν ὡς πρώτων λαβόντων τὰ ὅπλα ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τῆς πατρίδος. Αὐθημερὸν ἐπιτροπεία τῶν εἰρημένων ἀντιπροσώπων καὶ ὁπλιταρχῶν ἔδωκε τοῖς Σφακιανοῖς ἐν τῷ χωρίῳ Τσιντσιφὲ τῶν Ἀποκορώνων τὸ εἰρημένον ἔγγραφον· τῇ ἐπαύριον δὲ 6 Ἀπριλίου συνελθόντες οἵ τε εἰρημένοι καὶ οἱ τῶν Σφακιανῶν ἀντιπρόσωποι καὶ ὁπλιτάρχαι συνυπέγραψαν τὰ τῆς προτεραίας πρακτικὰ καὶ ἀπέστειλαν ἐπιτροπείαν εἰς Σούδαν πρὸς τὸν ναύαρχον Στούαρτ τῆς Ἀγγλίας, ὅστις ὑπεδέξατο αὐτοὺς ἐπὶ τῆς ναυαρχίδος ὑπὸ τοὺς κανονιοβολισμοὺς τῶν σημαίαις κεκοσμημένων πλοίων.
Τόν τε Ἄγγλον ναύαρχον καὶ τὸν πρόξενον καὶ τὸν Τοῦρκον ναύαρχον Ταχὴρ καὶ τὸν διοικητὴν τῆς νήσου Μουσταφᾶν προσεκάλεσαν εἰς Βαφέ, ἵνα ἀνακοινώσωσιν αὐτοῖς, ὅ,τι ἀπεφάσισαν περὶ
