τῆς ἡγεμονίας τῆς Κρήτης καὶ γνωρίσωσιν αὐτὰ πρὸς τὸν λαόν. Ἐπειδὴ δ’ ἐν τῷ μεταξὺ ἐξ Ἀθηνῶν τό τε ὑπουργεῖον καὶ ὁ Ὄθων ὑποσχόμενοι πᾶσαν ἐπικουρίαν πρὸς τοὺς Κρήτας παρεκάλουν αὐτοὺς νὰ κηρύξωσι τὴν ἕνωσιν μετὰ τῆς Ἑλλάδος, συνελθόντες ἐν Βαφὲ οἵ τε ἀντιπρόσωποι καὶ ὁπλιτάρχαι καὶ ὁ λαός, ἐρωτήσεως γενομένης τί ἐζήτουν, ἀπεκρίθησαν ὅλοι μεγαλοφώνως: «Ἐμεῖς δὲν θέλομεν οὔτε Ἄγγους οὔτε ἡγεμονίαν θέλομεν τὴν ἕνωσιν τῆς πατρίδος μας μετὰ τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος· διὰ τοῦτο καὶ ἐχύσαμεν ποταμοὺς αἱμάτων».
Διὰ τὴν ἀπροσδόκητον δὲ ταύτην ἀπόκρισιν οἵ τε Τοῦρκοι καὶ Ἄγγλοι, ἐν ὀργῇ, ἐπανῆλθον εἰς τὰ ἴδια· ὁ δὲ Μουσταφᾶς ἐξέπεμψε τότε στρατὸν κατὰ τῶν ἐπαναστατῶν, οἵτινες ὡς μὴ λαβόντες οὐδεμίαν, παρὰ τὰ ὑπεσχημένα, ἀξίαν λόγου ἐξ Ἀθνηνῶν ἐπικουρίαν, ἐνικήθησαν ἐν ταῖς ἁψιμαχίαις ἐν Βρύσαις, Πρόβαρμα, Βαφέ, Ρέθυμνον καὶ ἀλλαχοῦ φονευθέντων τινῶν, ἐν οἷς καὶ οἱ ὁπλιτάρχαι Πατερόπουλος καὶ Δεικτάκης.
Ἀπελπισθέντες δ’ ἐκ τούτου οἱ Κρῆτες περὶ ἐπιτυχίας τῆς ἐπαναστάσεως, ἔνθεν μὲν διότι δὲν εἶχον χρήματα καὶ πολεμοφόδια διότι, ἀκούσης τῆς Ἀγγλίας, ἡ Ἑλλὰς καὶ θέλουσα οὐδὲν ἠδύνατο νὰ πέμψῃ, ἔνθεν δὲ διότι ὑπέφερον τὰ πάνδεινα ὑπὸ τῶν Τούρκων, ἠναγκάσθησαν νὰ ὑποταγῶσιν. Ἕνεκα δὲ τῆς ἀποτυχίας τῆς ἐπαναστάσεως ταύτης ἐβλάβη καὶ ἡ Κρήτη αὐτὴ καὶ ἡ ἐλευθέρα Ἑλλὰς καὶ οἱ ὑπὸ τὴν Τουρκίαν Ἕλληνες.
Ἡ δὲ Ἀγγλία ἐξεμάνη κατὰ τοῦ Ὄθωνος ὡς ἀντιπράξαντος ἐν τοῖς περὶ ἡγεμονίας τῆς Κρήτης σχεδίοις. Οὕτω δὲ ἐν πολλοῖς ἄλλοις καὶ ἡ ἐκ τῆς ἀποτυχίας τοῦ κρητικοῦ ζητήματος παραχθεῖσα ἐν Ἑλλάδι δυσαρέσκεια κατά τε τῆς κυβερνήσεως καὶ τοῦ βασιλέως ὅς δειλῶς ἐγκαταλιπόντων τοὺς Κρῆτας, οἱ εἰς Ἑλλάδα ἐπανελθόντες Κρῆτες ὁπλιτάρχαι, οἵτινες ἀνεκήρυττον ἀναφανδόν, ὅτι ἡ ψευδὴς ὑπόσχεσις περὶ ἑνώσεως τῆς Κρήτης μετὰ τῆς Ἑλλάδος ἐματαίωσε τὴν βεβαίαν δῆθεν ἡγεμονίαν αὐτῆς, ἡ στρατιωτικὴ ἐπίδειξις τῆς Τουρκίας ἐπὶ τῶν βορείων συνόρων τῆς Ἑλλάδος καὶ ὁ ἐκ 14 πολεμικῶν πλοίων στόλος κατὰ θαλάσσης ὑπὸ τὸν Ταχὴρ, ἠρέθιζον τὴν φιλοτιμίαν τῶν Ἑλλήνων. Πλὴν ὅμως
